Analiza i interpretacja fragmentu "Iliady".

Tematem danego fragmentu „Illiady” jest pojedynek Achillesa z Hektorem. W Inwokacji pieęni pierwszej podmiot liryczny ukazuje gniew Dzeusa na ludziach i tego jak często ich strąca w niedole do Hadesu. Dokonywał on tego szczególnie od momentu gdy stanęli przeciwko sobie Atryda i Achilles. Nadchodzi czas gdy Hektor )musi się pożegnać z Andromachą (swoją żoną), ponieważ wzywa go Ojczyzna, jego oddanie, posługa wobec kraju.
Po 3 przebiegnięciu grodu Priama (król Troi) postanowił walczyć przeciw Achillesowi. Hektor zdaje sobie sprawę z przewagi siły fizycznej przeciwnika i od razu prosi go wybaczenie, Tłumaczy się powinnością wobec państwa lecz Achilles niemądry w porywie złości gromi go jedynie okrutnymi odpowiedziami, a następnie przebija szyję Hektora. Ten ostatnim tchem prosi Achillesa by przewiózł jego zwłoki do jego stron rodzinnych, i dostanie za to pieniądze, wdzięczności.Achilles nawet w ostatnim momencie nie odczuwając skrupułów odpowiada nań jedynie, iż poćwiartuje go jeszcze wręcz i sam zje.
Według Homera Achilles jest szybkonogim, niezłomnym wojownikiem posiadającym twarde serce. Jego przeciwnikiem jest Hektor - szlachetny i potężny. Obaj urzeczywistniają cechy idealnego wojownika. Możemy więc stwierdzić, że najwyższe wartości według Homera to honor, upór i odwaga.
Achilles był pełen pychy i pogardy dla przeciwnika. Mimo tych wszystkich agresywnych cech, jakimi okrywał się na co dzień, ukazał się również jako człowiek inteligentny i sprytny. Na uwagę zasługuje także jego zachowanie wobec króla Priama, gdy ten na kolanach błagał go o oddanie syna. Wówczas w Achillesie obudziły się dwa pozytywne uczucia: współczucie i zrozumienie.
Nie zabrakło mu żadnej cechy, która była wymagana od kandydata na rycerza (uroda, sprawność, odwaga, szybkość, waleczność). Jednak spośród innych rycerzy wyróżniała go nietykalność, którą zyskał dzięki matce. Kiedy rycerz był niemowlęciem, Tetyda zanurzyła go w Styksie, by dzięki temu stał się odporny na ciosy. Matce wydawało się, że świetnie wywiązała się z obowiązku chronienia swojego dziecka, jednak zapomniała o tym jednym kawałku ciała, do którego woda nie dotarła. Była to pięta, za która matka trzymała noworodka. Był to jedyny słaby punkt herosa, przez którą stracił życie.Splamił się podstępem w walce, nadmiernym okrucieństwem, był popędliwy, lekkomyślny, próżny i zadufany w sobie. Można nawet powiedzieć, że był dziecinnym egoistą. Przez jego urażoną ambicje zginął jego przyjaciel - sam obraził się na wodza i w wyjątkowo bezmyślny sposób zgodził się na to, by zastąpił go Patroklos, jakby nie wiedział, że może mu stać się krzywda, bo jego matka przecież nie zanurzyła go w Styksie.
Hektor byl kochany przez lud. Stawił się na Achillesa, choć wie, że zginie- ,, Lecz teraz serce mi każę
Stanąć i zetrzeć się z tobą’’. Ta świadomość wcale go nie hamuje, ponieważ nad własne życie przedkłada życie swoich bliskich, honor i dobro ojczyzny. Jak trudna to była decyzja, niech świadczy fakt, że Hektor miał młodą, piękną i kochającą żonę oraz małe dziecko. Bohater Troi decyduje się zostać na placu boju wówczas, gdy inni z niego uciekli, choć za Achillesem stoją bogowie a on jest skazany na klęskę. Bohaterowie ci posiadali tez cechy wspólne: dumę i pragnienie pośmiertnej sławy.Pokazują nam dwa aspekty dumy, którą się kierowali: doprowadziła ona do ich śmierci, ale przyczyniła się także do ich sławy. Te dwie postacie zapewne miały ogromny wpływ na ówczesnych wojowników, dodając im odwagi, siłę i nadając im cel: śmierć za ojczyznę.
Wśród postaci, licznie zaludniających strony „Iliady”, można wyróżnić dwie grupy: bogów i bohaterów. Każda z nich rządzi się swoimi prawami, zaś zasadnicza różnica dotyczy możliwości działania. Bohaterowie są podporządkowani decyzjom bogów i w każdej chwili muszą brać pod uwagę możliwość ich ingerencji. Po strone Ahajów stają Posejdon, Hera, Atena, Tetyda, Hermes, Hefajstos. Trojanom zaś sprzyjają Apollo, Ares, Afrodyta, Artemida. Pomagają oni swym ulubieńcom i podopiecznym i prześladują tych, których nienawidzą. O końcowym wyniku decyduje przeznaczenie (Mojra), któremu podlegają zarówno ludzie jak i bogowie - Mojra jest wyrazem niezmiennego porządku świata. Bogowie nie przewyższają ludzi pod względem etycznym.
Bohaterów przedstawionych przez Homera wyróżnia również zasada "kalos kagathos", oznaczająca dosłownie "piękny i dobry". Zetknięcie się dwóch rycerzy połączone jest stale z licytacja, kto jest lepszy.Rzeczywiście, kultura antyczna wypracowała klasyczny kanon estetyczny, polegający na równowadze treści i formy. Łączono wartości etyczne i estetyczne, pięknym bohaterom wybaczano niedoskonałości charakteru, a dobrych uważano za pięknych. Według Marii Ossowskiej: "Mężczyzna winien promieniować siłą. Musi być rosły i bary mieć potężne". Kanon piękna, wypracowany przez starożytnych, zyskał miano klasycznego i na długie wieki stał się ideałem.
Słowo rycerz budzi skojarzenia związane z odwagą, walecznością, honorem. Bycie rycerzem polegało na stałym sprawdzaniu się i rywalizacją. Według mnie, rycerz mitologiczny był bardziej próżny o czym świadczy fakt, że nadrzędną sprawą było pragnienie sławy i czci bez względu na okoliczności i ofiary. Chęć rywalizacji i wygranej za wszelką cenę było rzeczą najważniejszą. "Iliada” ma na celu między innymi propagować postawę rycerską. Obaj więc bohaterowie są wyidealizowani. Mają pokazać doskonałość, wybić się wśród innych. Twórcy dzieł zadbali, by właśnie to podkreślić, dać do zrozumienia odbiorcy, że to właśnie Hekor jest ideałem, wzorem. Hektor, dostaje właściwie wyrok z góry (od bogów), ma zginąć. Poza tym czy ma jakieś szanse, walczy przecież z Achillesem, posiadającym boską siłę, który został na tą walkę specjalnie wyposażony i przygotowany (tarcza Achillesa). Ale mimo to prezentuje postawę rycerską: nie stchórzył, mimo wyroku walczy o swój honor, o to by go doceniono w przyszłości.