Geniusz i jego dzieło.

Arystoteles powiedział kiedyś, że nie ma geniuszu bez szaleństwa. Mam zamiar przedstawić 2 postacie ze świata muzyki, które są określane mianem geniuszu. Obie również charakteryzowały się nieco ekscentrycznym stylem bycia a ich zachowanie opisywano jako dziecinne. Mówiono o nich „cudowne dzieci”, ponieważ bardzo wcześnie odkryto u nich wielki talent. Geniuszem bowiem można nazwać osobę, która przewyższa swoimi zdolnościami innych i wyprzedza czas. Odłamuje się od wytartych schematów i tworzy coś niespotykanego i oryginalnego. Człowiek genialny osiąga najwyższy stopień twórczy a jego dzieło na zawsze pozostaje wpisane w historię.
Mozart szybko okazał się cudownym dzieckiem. W wieku trzech lat potrafił wystukać na klawikordzie prostą melodię, rok później opanował grę na skrzypcach, a własne kompozycje zaczął tworzyć jeszcze przed pierwszym publicznym występem, który miał w wieku pięciu lat. Muzyka niepodzielnie panowała w życiu młodego Wolfganga Amadeusza. Zanim skończył 12 lat skomponował trzy opery, sześć symfonii i setki innych utworów. W późniejszym czasie jako przedstawiciel warstwy mieszczańskiej, czuł się poniżany przez arystokrację, która narzucała, co ma komponować, kiedy i za ile. Miał status rzemieślnika, a w głębi duszy był artystą „wolnym”. Mając dość atmosfery dworu biskupa w Salzburgu, porzuca posadę, aby odtąd tworzyć to, co czuje. Mozart przechodził ważne transformacje, na płaszczyźnie społecznej, usiłował zmienić swój status i być „wolnym artystą”, w tej kwestii wyprzedził swoją epokę, takie zmiany miały dopiero nadejść. Norbert Elias pisze o Mozarcie, iż był geniuszem przed epoką kultu geniusza. Mimo krótkiego życia pozostawił po sobie ogromną spuściznę. Według katalogu L. Kochla skomponował m.in. 49 symfonii, 55 koncertów, sonaty fortepianowe, kwartety, sonaty skrzypcowe, opery, a także dużo mniejszych kompozycji. Kompozycje Mozarta poruszają rzesze melomanów na całym świecie. Spośród 49 symfonii Mozarta największe uznanie zdobyły: symfonia D-dur "Paryska", "Hoffnerowska", C-dur "Liszka". Do najwybitniejszych osiągnięć Mozarta w zakresie opery należą takie dzieła jak: "Uprowadzenie z seraju", "Wesele Figara", "Cosi fan tutte", "Czarodziejski flet" i "Don Giovanni". Genialność, piękno, a nade wszystko sympatia wobec ułomności ludzkiej natury charakteryzujące dojrzałe arcydzieła Mozarta, uczyniły je tak popularnymi, że uważany jest za najwybitniejszego kompozytora wszechczasów.
Artysta rangi Michaela Jacksona nie pojawia się co dekadę, pokolenie czy jedno ludzkie życie, ale raz na epokę. Potrafił śpiewać, tańczyć i grać jak nikt inny. Już jako 9 letni chłopiec przekraczał swój wiek o całe lata będąc porównywanym z samym Jamesem Brownem czy Jackiem Wilsonem. Mały Michael zaśpiewał kiedyś utwór Smokey’a Robinsona „Who’s loving you”, której wykonanie ten uznał za lepsze od oryginału. Chłopiec potrafił doskonale wczuć się w smutną atmosferę piosenki i oddał namiętność człowieka, który przeżył całe życie ze złamanym sercem. Od zawsze kierowała nim żądza uczenia się, stałego doskonalenia, bycia najlepszym. Był gorliwym uczniem, pobierał nauki od najlepszych. I sam stawał się większy. Dzieciak z biednej rodziny z małego miasteczka zapragnął zostać największą gwiazdą świata. Jego talent i zdolności twórcze wyniosły go na nigdy nie odkryty dotąd poziom. Podniósł poprzeczkę a następnie sam ją złamał. Był mistrzem kreacji w pisaniu, śpiewie, produkcji i występach scenicznych, w które wkładał całe swoje serce. Poza sceną był nieśmiały i podobny do dziecka. Jednak kiedy stawał twarzą w twarz z tłumem fanów, zamieniał się w kogoś innego: mistrza i gwiazdę. Jego występ z 1983 roku wpisał się do historii muzyki. Wykonał wówczas utwór „Billie Jean”. Zahipnotyzował publikę magicznym moonwalkiem i oryginalną kreacją z fedorką i cekinową rękawiczką w roli głównej, które na zawsze pozostały jego znakiem rozpoznawczym. Występ porównywano z wzbiciem się Michaela na orbitę, na której pozostał. Kochał to wszystko – każdy moment spędzony na scenie i próbach, ponieważ chciał dążyć do perfekcji, którą potem ofiarował swoim fanom. Był rzadko usatysfakcjonowanym artystą, choć jego muzyka i taniec były dziełem sztuki. Stale stawiał sobie nowe wyzwania i uwielbiał tworzyć coś nowatorskiego. Pokonywanie barier było jego inspiracją, aby pokonać wszystkie inne. I dzięki ciężkiej pracy, do jakiej był przyzwyczajony od dzieciństwa, udało mu się to. Spełnił swoje największe marzenie. Stał się niekwestionowanym Królem Popu całego świata.
U źródeł oszałamiającego geniuszu Mozarta i Michaela Jacksona stoją postacie ich ojców, którzy ujawnili talenty swoich synów światu. Od wczesnych lat mieli styczność z muzyką, która stała się nieodłączną częścią ich życia. Pragnęli tworzyć to, co czują, dlatego udało im się wyprzedzić swoje epoki o całe lata i zrewolucjonizować poglądy muzyczne. Mieli opinię ekscentryków, dziwaków a nawet fiksatów, jednak dotyczy to ich życia prywatnego, o którym nigdy nikt nie zdoła dowiedzieć się całej prawdy. To jednak charakteryzuje geniusza, że za życia jest wyobcowany i niezrozumiany, a po śmierci jego dzieło zostaje docenione.