Budowa i działanie klawiatury, myszy, drukarek,skanerai aparatu cyfrowego.

Działanie:
Na klawiaturze komputerowej każde naciśnięcie lub puszczenie klawisza powoduje wysłanie sygnału do komputera. Każdy klawisz ma przypisaną własną parę sygnałów, zwanych „scancode”. Od pewnego czasu na rynku dostępne są klawiatury bezprzewodowe stosujące do komunikacji z komputerem podczerwień (musi być kontakt klawiatury z odbiornikiem sygnału) oraz fale radiowe (mogą to być znaczne odległości ok. 5 m). Najnowszym trendem jest łączenie klawiatur za pomocą standardu Bluetooth. Klawiatury wprowadzające znaki łacińskie występują najczęściej w tzw. układzie QWERTY (od pierwszych liter w lewym, górnym rogu klawiatury), rzadziej QWERTZ (klawiatury niemieckie czy polskie w tzw. układzie maszynistki) czy AZERTY (francuskie). Istnieją również inne układy klawiatur, między innymi klawiatura Dvoraka, której celem jest przyśpieszenie pisania.

Działanie myszy!!
Mysz to urządzenie połączone z komputerem za pomocą kabla lub łączy optoelektronicznych. W przypadku komputerów klasy IBM PC myszka wyposażona jest w dwa lub trzy przyciski, przy czym wykorzystywane są tylko dwa skrajne. Zasada posługiwania się klasyczną myszką polega na przesuwaniu jej po płaszczyźnie w postaci podkładki (mouse pad) i wprawianiu w ruch umieszczonej na jej spodzie kulki. Ruch kulki jest przekazywany do odpowiednich przetworników mechaniczno-optycznych. Generowane za pomocą przetworników sygnały elektryczne są przetwarzane w komputerze na ruch tzw. wskaźnika myszy. Za jego pomocą wskazujemy na ekranie dany obiekt i wykonujemy określoną operację, naciskając lewy lub prawy przycisk myszki. Mysz jest podstawowym urządzeniem komunikacyjnym w systemie Windows. Na innej zasadzie działa mysz optyczna. Wykorzystuje się tutaj zasadę odbijania światła emitowanego przez myszkę w czasie jej ruchu po specjalnej podkładce.

Budowa i działanie drukarek!!

Drukarka to podstawowe urządzenie peryferyjne komputera służące do drukowania na papierze lub innym materiale poligraficznym "twardych kopii" danych, takich jak tekst i/lub rysunki, wykonanych wcześniej za pomocą komputera. Ogólnie drukarki można podzielić na dwa rodzaje: uderzeniowe i bezuderzeniowe. Każda z nich posiada zwykle własne zasilanie, podajnik papieru i zazwyczaj jakąś tacke na odbiór gotowych wydruków. Zależnie od rodzaju, drukarki mogą mieć również różne wielkości - od formatu grubej książki do sporego kserografu.
Drukarki uderzeniowe - Wśród urządzeń wyjścia drukarki stanowią najbardziej zróżnicowaną grupę. Różnice dotyczą między innymi: technologii uzyskiwania druku, szybkości działania, jakości wydruków, liczby kolorów oraz sposobu sterowania. Początkowo w drukarkach komputerowych stosowano mechanizmy drukujące wzorowane na maszynach do pisania. Druk znaku uzyskiwano przez uderzenie jednej z kilkudziesięciu czcionek w tasiemkę barwiącą przylegającą do papieru. Były to między innymi drukarki z mechanizmem dźwigienkowym (podobnym do mechanizmu w tradycyjnych maszynach do pisania) i rozetkowe (czcionki umieszczone na powierzchni walca lub półkuli). Prędkość drukowania nie przekraczała kilkudziesięciu znaków na sekundę. Na nieco odmiennej zasadzie funkcjonuje używana do dzisiaj drukarka wierszowa. Zawiera ona przesuwaną taśmę z czcionkami (gąsienicę drukarską). Między gąsienicą drukarską a papierem znajduje się taśma barwiąca. Po drugiej stronie papieru jest umieszczony zestaw poruszanych elektromagnesami młoteczków. Po ustawieniu odpowiedniej czcionki pod młoteczkiem następuje uderzenie młoteczka w papier i przyciśnięcie poprzez taśmę barwiącą do czcionki. Konstrukcja drukarki wierszowej umożliwia jednoczesne drukowanie kilku znaków; w danej chwili mogą być wzbudzone elektromagnesy młoteczków w tych miejscach, w których położenie znaku w drukowanym wierszu odpowiada położeniu czcionki na taśmie czcionek.
Drukarki dźwigienkowe, rozetkowe i wierszowe należą do grupy drukarek uderzeniowych (ang. impact printer). Do grupy tej należą także, stosowane powszechnie, drukarki igłowe.
Drukarki bezuderzeniowe - Drugą grupę stanowią drukarki bezuderzeniowe. Wyeliminowanie mechanicznych części uderzających w papier powoduje, że drukarki te są cichsze i szybciej drukują. Do pierwszych drukarek tej grupy należały drukarki wykorzystujące papier elektroczuły. Czarna powierzchnia kartki była pokryta naparowaną jasną warstwą aluminium. Przepływ prądu między stykami znajdującymi się w głowicy drukującej powodował wypalenie w warstwie aluminium punktu i odsłonięcie czarnego podłoża. Szybkość drukowania wynosiła od jednego do trzech wierszy na sekundę. Jednakże nie były one powszechnie stosowane, gdyż papier pokryty warstwą aluminium jest kosztowny oraz bardzo czuły na odciski palców i załamania. Na podobnej zasadzie funkcjonowała drukarka wykorzystująca papier termoczuły (ang. thermal printer). Jej głowica zawierała elementy grzejne. Wzrost temperatury elementu grzejnego powodował zaczernienie punktu na, specjalnym termoczułym papierze. Szybkość drukowania wynosiła do 10 wierszy na sekundę. Obecnie wśród powszechnie stosowanych drukarek bezuderzeniowych wyróżnia się drukarki laserowe, atramentowe i termiczne.

Budowa i działanie skanera!!
Budowa:

Skaner składa się ze źródła światła, zestawu luster i soczewek, oraz światłoczułego elementu - w obecnie występujących w skanerach jest to najczęściej matryca CCD. Skanowany materiał (np. dokument) umieszczony jest na szklanym blacie. Zostaje on oświetlany przez lampę ksenonowa, halogenową bądź fluorescencyjną. Odbita od dokumentu i luster wiązka światła zostaje skupiona przez soczewkę i pada na matrycę CCD, tam zostaje zamieniona na sygnał cyfrowy, przesyłany do komputera.

Działanie:

Światło białe odbite od kolorowego fragmentu oryginału przyjmuje barwę tego fragmentu. To barwne światło, po przejściu przez układ optyczny, pada na filtr dichroiczny, który rozdziela odbity sygnał świetlny na trzy jednakowe strumienie. Powstałe strumienie padają na trzy rzędy czujników fotoelektrycznych.