Biografia Juliusza Słowackiego

Juliusz Słowacki urodził się w roku 1809 w Krzemieńcu. Jego ojciec, Euzebiusz był profesorem na Uniwersytecie Wileńskim, zaś matka, Salomea z Januszewskich opiekowała się synem. W wieku pięciu lat Juliusz stracił ojca. Matka wyszła za mąż za Augusta Becu, wdowca z dwiema córkami, po czym cała rodzina przeprowadziła się do Wilna.

Słowacki studiował prawo w Wilnie, gdzie poznał swą pierwszą ukochaną, Ludwikę Śniadecką. W tym okresie przyjaźnił się też z Ludwikiem Spitznaglem, który odebrał sobie życie w wieku dwudziestu dwóch lat. Wydarzenie to miało duży wpływ na poetę i jego dalszą twórczość.

Studia skończył Słowacki w roku 1829 i przeniósł się do Warszawy. Tu rozpoczął pracę w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu. Po wybuchu powstania listopadowego wyjechał z kraju. Na emigracji zaczął pisać wiersze patriotyczne, by choć słowem walczyć z zaborcą. Z jego utworów o tej tematyce znane są przede wszystkim: ­Hym, Smutno mi, Boże oraz Oda do wolności.

W roku 1831 rozpoczęły się zagraniczne podróże Słowackiego. Z Londynu wyjechał do Szwajcarii, gdzie zachwycał się pięknem tamtejszego krajobrazu i przeżywał kolejne zauroczenie, tym razem obiektem jego westchnień stała się Maria Wodzińska. Powstały poematy: Lambro i Godzina myśli. W Paryżu natomiast został wydany dramat, który był głosem Słowackiego w walce o wolność ojczyzny i polemiką z Mickiewiczem, a mianowicie Kordian.

Po roku 1836 Słowacki rozpoczął swą kolejną podróż. Tym razem jego celem był Bliski Wschód. Zwiedził między innymi Grecję, Egipt, Syrię i Jerozolimę. Po powrocie do Francji spisał wrażenia z tej podróży, co zaowocowało powstaniem takich dzieł, jak na przykład Podróż do Ziemi Świętej z Neapolu czy Ojciec zadżumionych.

W drodze powrotnej do Paryża Słowacki zatrzymał się na jakiś czas we Florencji. Napisał tam poemat Anhelii, a także Poema Piasta Dantyszka. Był to kres jego wojaży zagranicznych. W 1839 roku na stałe osiadł w Paryżu.

W stolicy Francji związał się z polskimi kołami patriotycznymi. Dzięki kolejnym dramatom zyskiwał coraz większą sławę. Szczególnie ważne dzieła wydane w tym okresie to Mazepa i Lilla Weneda. Cały czas jednak pozostawał Słowacki w cieniu Adama Mickiewicza. Starli się nawet w tzw. pojedynku na improwizacje. Znalazł sobie też kolejny obiekt westchnień, tym razem była to Joanna Bobrowa.

Paryż był też czasem, kiedy Słowacki zaangażował się w działalność Koła Sprawy Bożej. Dość szybko zrezygnował z członkostwa, ale wpływ, jaki wywarło na niego to stowarzyszenie, był na tyle silny, że widać go w dalszej twórczości poety jeszcze przez długi czas.

W roku 1844 wyszły Sen srebrny Salomei i Ksiądz Marek. Był to początek mistycznego okresu w twórczości Słowackiego. Już rok później powstało Genezis z Ducha, wkrótce poeta rozpoczął pracę nad Królem - Duchem.

W 1848 r. w Polsce wybuchła Wiosny Ludów. Słowacki, męczony gruźlicą płuc, zdecydował się jednak na wyjazd do Poznania, by wziąć udział w walkach. We Wrocławiu zdążył jeszcze spotkać się ze swoją matką, ale pobyt w kraju zakończył się szybką deportacją do Francji.

Nigdy więcej Słowacki nie opuścił Paryża. W roku 1849 zmarł na gruźlicę. Pochowano go na cmentarzu Montmartre w Paryżu, ale już w roku 1927 przewieziono jego prochy do Polski. Prawie osiemdziesiąt lat po śmierci Juliusz Słowacki spoczął u boku swego dawnego przeciwnika Adama Mickiewicza.