Przyjaźń jest człowiekowi niezbędna do życia

Sądzę, że przyjaźnienie się z kimś ułatwia nam kontakty z innymi ludźmi. Niewątpliwie dzięki otwartości i szczerej rozmowie z przyjacielem uczymy się dobrych relacji z innymi. Mamy większe zaufanie do otocznia i przez to jesteśmy bardziej lubiani. Dzięki naszej otwartej postawie wiele rzeczy łatwiej jest nam zrealizować.

Z całą pewnością jesteśmy bardziej pewni siebie wiedząc, że mamy kogoś, kto wie o nas wszystko i możemy z nim o wszystkim porozmawiać. Kiedy mamy kłopot, zwracamy się do niego po radę, lub po prostu opowiadamy o naszych problemach. Przekonała się o tym bohaterka powieści L. Montgomery „Ania z Zielonego Wzgórza”. Niezwykła przyjaźń łączyła ją z Dianą i potrafiła przetrwać próbę czasu.

Kolejnym argumentem, który przemawia za przyjaźnią jest to, że przyjaciel nie wymaga od nas abyśmy się zmieniali, ale akceptuje nas takimi jakimi jesteśmy. Nie przeszkadza mu, np. nasz sposób mówienia, ponieważ zaakceptował nas w stu procentach, a często jest bardzo podobny do nas. Przyjaciół więcej rzeczy łączy niż dzieli, np. u młodzieży jest to ten sam sposób ubierania się, często ten sam sport lub rodzaj słuchanej muzyki.

Zazwyczaj przyjaciele są w zbliżonym wieku do nas i dlatego nie osądzają nas, nie prawią morałów. Potrafią „postawić się na naszym miejscu” i dlatego nie mówią tego, czego sami by nie chcieli usłyszeć.

Przyjaźń jest bardzo uniwersalna, ponieważ przyjaciół można mieć na każdym etapie swojego życia. Jest bardzo ważna tak dla siedmiolatki, która może liczyć na przyjaciółkę w nowym otoczeniu szkolnym, jak dla siedemdziesięciosiedmiolatki, która ze swoją „bratnią duszą” spacerując po parku, może się dzielić swoimi radościami i smutkami. Przykładem tego argumentu może być książka pt: „Stary człowiek i morze” gdy Santiago przyjaźni się z chłopcem pomimo dużej różnicy wieku.

Trudno jest stwierdzić na początku znajomości czy to jest właśnie przyjaźń. Dowiadujemy się tego czasami po krótkim czasie znajomości, a nieraz po wielu, wielu latach. Ale na pewno prawdziwym jest stwierdzenie znanego bajkopisarza, że „prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie”. Kiedy jesteśmy szczęśliwi mamy wielu znajomych, którzy wydają nam się przyjaciółmi, ale kiedy popadamy w kłopoty oni się od nas odwracają. I wtedy jesteśmy szczęśliwi, kiedy zostaje przy nas choć jedna osoba, która potrafi doradzić albo chociaż pocieszyć. I tak jak w „Pustyni i w puszczy” kłopoty i niebezpieczeństwa sprzyjają powstawaniu przyjaźni. Gdy drugiej nam ważnej osobie dzieje się coś złego zawsze umiemy jej pomóc lub nawet zemścić się. Przykładem tego jest książka pt: „Romeo i Julia”, gdy Merkucjo umiera w pojedynku z Tybaltem, Romeo mści się za śmierć przyjaciela.

Z moich rozważań wynika, że przyjaźń dotyka bardzo ważnej sfery człowieka - uczuć i rozwoju emocjonalnego. Uważam, że jest to istotne i ma wpływ zarówno na zachowanie, jak i zdrowie. Zachwianie tych elementów czyni ludzi nieszczęśliwymi, chorymi i zamkniętymi w sobie egoistami. Aby uniknąć takich przypadków należy rozwijać i pielęgnować przyjaźń, która może trwać przez wiele lat jako uczucie silne i niezawodne.