Charakterystyka Marcina Borowicza

Marcin Borowicz to postać dynamiczna z książki Stefana Żeromskiego pt. „Syzyfowe Prace”. Co prawda jest szlachcicem, ale mimo to bardzo biednym. W wieku ośmiu lat rodzice wysyłają go szkoły, by ten mógł przygotować się do nauki w gimnazjum.

Chłopiec był dość wysoki i dobrze zbudowany. Został wychowany na miłego i uprzejmego młodzieńca - takie wrażenie sprawiał też z twarzy. Miał czarne, duże oczy i włosy krótko ścięte, które często przykrywał czapką. W szkole nosił mundurki obowiązujące w poszczególnych placówkach edukacyjnych.

Wraz z wiekiem dojrzewał i psychicznie, i fizycznie. Był wesoły, uśmiechnięty i bardzo przywiązany do swojej matki. Ważną jego cechą jest też nieśmiałość, która powodowała u niego bycie bezkonfliktowym, a także stojącym na uboczu chłopcem. Gdy kogoś poznał i przekonał się, to wtedy stawał się miły i koleżeński, nawet przeżył swoją pierwszą miłość, którą była młoda dziewczyna o przezwisku „Biruta” – Anna Stogowska. Niestety, trwało to krótko.

Po śmierci matki, Heleny, Borowicz bardzo to przeżył i przez jakiś czas opuścił się w nauce. Był podatny na nauczycieli, którzy rusyfikowali go wraz z innymi dziećmi, co prawie im się udało. Na kontakty z nauczycielami nie mógł narzekać, gdyż lubiano go. Zapraszano nawet do domu i częstowano cukierkami. Momentem przełomowym jest to, gdy Bernard Zygier na lekcji języka polskiego czyta Redutą Ordona. Wtedy młodzieniec czuje, że jest Polakiem i zaczyna być patriotą. Budzą się w nim patriotyczne zachowania i myśli, zmienia swoje poglądy.

Postać Marcina Borowicza nie za bardzo mi przypadła do gustu. Był niezdecydowany i nie wiem, czy mogłabym komuś takiemu zaufać, mimo tego, że miał ciężkie i trudne dzieciństwo.