Magurski Park Narodowy położony jest w południowej Polsce, ok. 80 km na wschód od Nowego Sącza i 90 km na południe od Tarnowa. Park pokrywa część Beskidu Niskiego, gór pozornie zwyczajnych. Że nie są to góry imponujące rozmiarem można wywnioskować z nazwy. Łagodne szczyty, szerokie doliny, cerkwie, pozostałości Łemkowskich wiosek – to krajobraz Beskidu, krainy gdzie zatrzymał się czas.
Prawie całą powierzchnię Magurskiego Parku Narodowego stanowią zachowane w stanie naturalnym lasy bukowe, jodłowe, rzadko jaworowe. Rozległe połacie lasów są ostoją dla zwierząt, w tym wielu gatunków zagrożonych. Na terenie parku występuje 117 gatunków ptaków lęgowych. Szczególnie liczne są ptaki drapieżne, zwłaszcza myszołowy i orliki krzykliwe. Zagęszczenie Puszczyka Uralskiego (gatunku sowy) jest tu prawdopodobnie największe w Europie. W lasach obecne są duże ssaki: niedźwiedzie i wilki, na Magurze Wątkowskiej rysie i ginące żbiki. Pospolite są sarny, jelenie i dziki.
Do Drugiej Wojny Światowej obszar Beskidu Niskiego zamieszkiwali Łemkowie, grupa narodowościowa wykształcona prawdopodobnie z ludności Ruskiej i Wołoskiej. Łemkowie byli wyznania prawosławnego i greckokatolickiego. Posługiwali się dialektem języka ukraińskiego z wpływami polskimi i słowackimi. Po wojnie rozpoczęła się trwająca kilka lat zagłada Łemkowszczyzny. Początkowo były to częściowo dobrowolne wyjazdy do ZSRR w ramach polsko-sowieckiej akcji przesiedleńczej. Potem przesiedlenia stały się przymusowe. W czasie późniejszej akcji „Wisła” wysiedlono pozostałych jeszcze Łemków na Dolny Śląsk i Opolszczyznę. Wędrując beskidzkim szlakiem trudno nie zauważyć śladów przeszłości. Harmonijnie wtopione w krajobraz banie cerkwi zdają się przypominać o wojennej zawierusze, komunistycznym terrorze i dawnej świetności Łemkowszczyzny.
Od kilkunastu lat kultura Łemków powoli wraca w Beskidy. Można przekonać się o tym odwiedzając jeden z festiwali łemkowskich. Największy z nich Łemkowska Watra odbywa się każdego roku w Zdyni (lipiec). Mniejsze, ale równie ciekawe to odpust cerkiewny (Kermesz) w Olchowcu (maj) i festiwal Od Rusal do Jana w Zyndranowej (lipiec).
Dobra jest infrastruktura turystyczna Magurskiego Parku Narodowego: 9 szlaków pieszych, 5 rowerowych i jeden konny z Nieznajowej do Olchowca (ok. 10 km). Przez teren Parku Magurskiego przebiega szlak architektury drewnianej województwa Podkarpackiego. Baza noclegowa Beskidu Niskiego to 9 schronisk całorocznych, 7 chat studenckich i około 10 schronisk sezonowych czynnych latem. Beskid Niski idealnie nadaje się na kilkudniowe piesze wyprawy „od schroniska do schroniska”. Warunki noclegowe są proste. Warto mieć ze sobą świeczki, latarkę, zapałki, śpiwór i karimatę. Luksusu może tam nie znajdziemy, ale sympatyczną atmosferę z gitarą i ogniskiem tak.