Romantyczna namiętność uczuć na przykładach wybranych utworów

Ludzie epoki romantyzmu uważali miłość za najważniejszą wartość. Często powątpiewali w rozum i krytykowali racjonalne postrzeganie świata. Kierowali się sercem, uczuciami i własną intuicją. Świat uczuć był też głównym tematem literatury.

Przykładem dzieł romantyzmu są ballady, pisane przez Goethego i Adama Mickiewicza. W utworze „Król Olch” autor przedstawił „grę” dwóch światów: świata fantazji, widzianego oczami małego chłopca oraz świata realistycznego, interpretowanego przez jego ojca. W tym utworze możemy poznać uczucie bezgranicznej miłości rodzica do swego chorego dziecka. Niestety, nie udało się ojcu uratować synka, który umiera w dość symboliczny sposób – „zabiera” go ze świata żywych, świat uczuć i fantazji.

Innym przykładem jest ballada „Romantyczność” Adama Mickiewicza, która rozpoczyna się słowami Szekspira „Zdaje mi się, że widzę... gdzie? Przed oczyma duszy mojej.” Cytat ten możemy interpretować jako morał historii Karusi, opisanej w utworze. Dziewczyna głęboko wierzyła w zjawiska paranormalne, jakich doznała na środku rynku, w obecności przechodniów, widząc swego zmarłego kochanka. Wołała go i wyciągała do niego ręce. Ludzie, obserwujący to zdarzenie, uważali, że Karusia została opętana oraz nie wierzyli, że widzi ona zmarłą osobę. Słowa Szekspira idealnie komentują to zdarzenie. Mówią o tym, że wystarczy uwierzyć w miłość i kierować się uczuciami, aby można było doświadczyć nawet cudu.

Uczucie nieszczęśliwej, „straconej” miłości objawia się też w powieści Goethego „Cierpienia młodego Wertera”. Bohater tytułowy poznał fascynującą kobietę i zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Na jego nieszczęście, wybranka jego serca była już zaręczona z innym mężczyzną, z którym później wzięła ślub. Werter popadł w depresję, bardzo przez to cierpiał, a swoje uczucia opisywał w listach do najlepszego przyjaciela. .Nie mógł pogodzić się z odtrąceniem, czego efektem było samobójstwo bohatera.

Podobna historia opisana jest w IV części „Dziadów” Adama Mickiewicza, w których mowa o Gustawie, który także porzucony był przez swoją kochankę dla innego. Bohater był bardzo wrażliwy, namiętny, a stratę ukochanej porównał nawet do śmierci. Uważał, że nikt go nie rozumie i jest bardzo samotny, pozostawiony sam ze swoimi myślami i uczuciami. Niestety, i w tym przypadku miłość popchnęła człowieka na drogę samobójstwa.

Podsumowując, miłość oraz kierowanie się uczuciami przez ludzi, najczęściej kończyło się katastrofą. Przedstawiciele epoki romantyzmu powtarzali, by kierować się na pierwszym miejscu sercem, a dopiero potem rozumem. Narazili przez to ludzi na cierpienie i depresję z powodu nieszczęśliwej miłości, przebiegające jak choroba psychiczna i kończące się w najgorszym przypadku śmiercią. Miejmy tylko nadzieję, że nie wszyscy ludzie, żyjący w tej epoce, brali przykład z postępowania postaci, których losy opisywane były w książkach.