Czy zgadzasz się ze stwierdzeniem, że "Pan Tadeusz" jest arcydziełem literatury polskiej?

Od pięciu wieków nasz naród może się pochwalić własną literaturą w ojczystym języku. W szesnastym wieku Jan Kochanowski i Mikołaj Rej piórem walczyli o rozpowszechnienie mowy Polaków w literaturze i jako pierwsi docenili jej piękno. Od tamtego czasu Polska wydała na świat wielu zdolnych pisarzy i poetów. Największe znaczenie miała dla historii literatury epoka romantyzmu, kiedy odważni emigranci mogli przelewać na papier swoje smutki i pisać o ukochanej, lecz oddalonej, ojczyźnie. Słowacki, Norwid, Krasiński, a także Mickiewicz to najbardziej znani twórcy XIX wieku. Czy jednak wszystko, co napisali, możemy uznać za arcydzieła narodowe? Czy ,,Pan Tadeusz” autorstwa wielkiego wieszcza narodowego jest wybitym dziełem, czy tylko jedną z wielu książek zdolnego emigranta?
Pewne jest, że Mickiewicz ukazał obiektywnie szlachtę polską. Pokazał jej codzienne obyczaje takie jak parzenie kawy, polowania, czy nawet grzybobranie. Nie wstydził się ukazać jej wad takich jak kłótliwość w sporze o zamek, pijaństwo, a także skłonność do naśladowania zachodniej mody, którą przejawiała Telimena. Kłótliwa szlachta jednak umiała się zjednoczyć, gdy Moskale zagrażali jej terenom, wtedy dawny wróg z wrogiem stanęli ramię w ramię, aby odeprzeć ataki.
Jestem przekonany, że Mickiewicz pisał to dzieło wzorując się na własnych doświadczeniach, i jest ono odbiciem jego młodzieńczych lat. Poeta wychowany poza wielkimi miastami zachował w pamięci wszystkie sugestywne obrazy silnie zapisujące się w umyśle młodego autora i wyobrażając sobie Soplicowo, przywołał je, uszlachetnił, wzbogacił, rozbudował i wyczarował prawie rajski obraz. Takie plastyczne ujęcie rzeczywistości ułatwia czytelnikowi wyobrażenie sobie miejsca akcji i jest wielką zaletą epopei.
Twierdzi się, że poeta czerpał nazwy miejsc, nazwiska z okolic Nowogródka, a nawet Wielkopolski. Delikatnie łączy fikcję z prawdziwymi nazwami miejscowości na Litwie bądź z rodami ją zamieszkującymi. Dla przykładu można podać, że istnieje „okolica” Saplice, co brzmi bardzo podobnie do Soplicowa, a nazwisko Wojskiego nawiązuje do miejscowości Hreczechy. To udowadnia, że Adam Mickiewicz nie stworzył miejsca akcji eposu jedynie na podstawie swoich wyobrażeń, ale umiejętnie połączył fikcję z rzeczywistością.
Trudno zaprzeczyć temu, że jednak Mickiewicz za bardzo puścił wodze fantazji, pisząc o księdzu Robaku jako o całkiem inaczej wyglądającym człowieku niż Soplica. Nawet jeśli ten był po wielu przejściach niemożliwe byłoby nie rozpoznać tak dobrze znanego człowieka, który wiele razy przesiadywał w zamku jeszcze jako Jacek, a potem już pod mnisim habitem. Jako przyjaciel Stolnika musiał być dobrze znany i rozpoznawalny w Soplicowie. Przy tak wielu realistycznych opisach bajka o człowieku nierozpoznanym przez wielu znajomych działa na niekorzyść epopei.
Pan Tadeusz” nie jest idealny, nie spełnia też z pewnością wszystkich wymogów, które można by postawić narodowej epopei, ale jest najważniejszym i najbardziej znaczącym dla Polaków dziełem literackim, jak „Don Kichot” dla Hiszpanów, czy „Faust” dla Niemców. Nie można nie nazwać „Pana Tadeusza” arcydziełem, mimo, że ma wady, zawsze czytanie największego polskiego poematu napełnia dumą, radością i optymizmem. Można krzyknąć, że „Pan Tadeusz” jest książką jedną z wielu, ale cóż będzie znaczył jeden krzyk krytyki w wielomilionowym chórze pochwał?