Autocharektyrystyka

Guśka to przezwisko, którym obdarza mnie rodzina i przyjaciele. Nic dziwnego, po prostu pochodzi od mojego imienia Agnieszka(Aguśka- Guśka).
Moje pełne imię i nazwisko brzmi Agnieszka *****. Mam 14 lat. Jestem uczennicą klasy II Gimnazjum nr 1 w Morągu.
Wśród rówieśników nie wyróżniam się wzrostem. Mierzę 168 cm, jak na dziewczynę to sporo. Jestem szczupłą nastolatką. Każde ubranie, zarówno sportowe, czy eleganckie wygląda na mnie ładnie, jednak najbardziej lubię ubierać się wygodnie, modnie i schludnie.
Szukam ciekawych pomysłów na ubiór, łącząc stare i nowe style. Dzięki temu wychodzą śmieszne, a zarazem nadzwyczajne kreacje.
Mam pociągłą twarz, którą zdobią średniej długości włosy. Niektórzy mówią, że jestem ciemną blondynką, inni szatynką. Ja i tak wiem swoje- jestem ciemną blondynką. Oczy mam piwne, które zazwyczaj przekazują radość i zadowolenie. Jednak czasami potrafią być ostre, przenikliwe i zazdrosne. Między oczami osadzony jest mały, zadziorny nosek, a usta są słodkie i mają ładny kształt.
Chodzę niezdarnie. Potrafię potknąć się o własne nogi, nie mówiąc już o małym kamieniu, którego spotkam na swojej drodze. Ale są takie chwile, w których jestem ubrana elegancko i poruszam się z gracją. Muszę wtedy bardzo uważać.
Ufam moim przyjaciołom i wiem, że zawsze mogę na nich liczyć, ze moje sekrety zostaną w tajemnicy tak jak ich.
Jestem życzliwa w stosunku do najbliższych. Wiem, że życie bez nich nie miałoby sensu, byłoby monotonne i smutne, dlatego nigdy nie chcę ich stracić. Doceniam to, że są przy mnie, kochają i wspierają mnie w trudnych chwilach.
Błyskotliwość i pomysłowość to cechy mojej umysłowości. Potrafię wpaść na pomysł, który podoba się wszystkim i jest praktyczny do wykonania.
Inną charakterystyczną cechą, którą posiadam jest rozsądek. Podczas siedzenia przy komputerze, grania w gry potrafię opanować się i wrócić do moich obowiązków i zadań. Wolę posiedzieć z rodziną, porozmawiać i dowiedzieć się co dzisiaj robili, niż siedzieć i tracić swój cenny czas.
Umiem śmiać się z błahostki, a nawet z samej siebie. Zawsze tryskam humorem i jestem pełna radości. Podobają mi się nowe pomysły rówieśników i z chęcią wykonuje je razem z nimi.
Bardzo lubię pomagać ludziom w potrzebie np. koleżankom i kolegom, którzy nie radzą sobie z nauką. Z chęcią wytłumaczę im niezrozumiały temat, a nawet podsunę pomysł jak odrobić pracę domową.
Noleus voleus ( chcąc nie chcąc) mam także wady. Najbardziej widoczną z nich jest lenistwo. Czasami lubię sobie poleżeć, poobijać się. Mogłabym w tym czasie zrobić jakąś pracę w domu, wyręczyć rodziców z ich codziennych obowiązków, zająć się siostrą, ale niestety, ja wolę oglądać telewizję i nie zajmować się niczym.
Inną wychodzącą z lenistwa wadą jest bałaganiarstwo. Ciągle mam wszystko na wierzchu, ubrania, książki, kosmetyki. Jest to bardzo uciążliwe, ponieważ kiedy chcę zaprosić do siebie koleżankę lub kolegę, najpierw muszę posprzątać. Czasami jest tego naprawdę dużo, ponieważ człowiek podczas jednego dnia potrafi wykonywać wiele czynności.
Bywam także roztrzepana i zbyt głośna. Często zapominam o tym co miałam w danej chwili zrobić, po co iść, np zdarza mi się zapomnieć, gdzie położyłam mój telefon. Zazwyczaj jest on wyciszony i jego poszukiwania trwają bardzo długo.
Upór to również moja cecha, z którą próbuję trochę walczyć. Jest to jednak bardzo trudne, ponieważ nie potrafię odpuścić nikomu i niczemu. Można powiedzieć, że po „trupach dążę do celu”. Zawszę muszę mieć rację, moje musi być na wierzchu.
Wiem, ze nie ma na świecie ludzi idealnych i nie uważam siebie za taką osobę. Każdy z nas jest inny i posiada inne cechy charakterystyczne. Myślę, że jestem osoba przeciętną, która potrafi brać z życia jak najwięcej i cieszyć się tym.