Orfeusz i Eurydyka

Orfeusz był największym śpiewakiem i wieszczem Hellady, a jego ojczysta ziemia była Tracja. Umiejętność gry na lutni otrzymał on od samego Apollina. Jego talent był tak niesamowity, że nawet sam Bóg zasłuchiwał się w dźwięki jego gry, a dzikie zwierzęta otaczały go zasłuchane w magicznej muzyce. Zona Orfeusza była nimfa drzewna (hamadriada) o imieniu Eurydyka, która śpiewak kochał nad życie.Pewnego dnia ujrzał ja słynny myśliwy Aristajos (syn Apollina i nimfy Kirene). Ne będąc świadomym, że jest ona zona jego ulubionego artysty, zaczął gonić Eurydyke, która podczas ucieczki śmiertelnie ukąsiła żmija.

Orfeusz wpadł po stracie ukochanej w czarną rozpacz. Pogrążony w smutku zaprzestał gry na lutni i cala ziemia została pozbawiona słodkich dźwięków jego lutni. Wkrótce jedna z nimf, która widziała śmierć Eurydyki opowiedziała biedakowi, co się stało z jego zona. Orfeusz postanowił zejść do Tartaru (królestwa zmarłych) i przebłagać Hadesa (boga podziemi), by wrócił mu jego ukochana.Zona Hadesa, Persefona, wzruszona miłością Orfeusza uprosiła męża, by pozwolił Orfeuszowi wyprowadzić Eurydyke z Tartaru. Hades zgodził się pod jednym warunkiem- Orfeusz będzie szedł przed Eurydyką, która prowadził Hermes, a obejrzeć za siebie będzie się mógł dopiero po opuszczeniu Tartaru. Jeśli warunku nie dotrzyma, Eurydyka przepadnie na zawsze w królestwie cieni.

Niestety zapomniał Orfeusz o zakazie i przed samym wyjściem obejrzał się na żonę i w tym momencie wszystko przepadło - bramy piekielne Tartaru zatrzasnęły się i Eurydyka nie zdołała wyjść z podziemi. Odtąd błąkał się Orfeusz po Tracji i nie mógł nigdzie znaleźć ukojenia rozpaczy. Pewnego razu natknął się na szalony pochód tancerek Dionizosa, które w swym szaleństwie rzuciły się na niego i rozszarpały. Na rozkaz Apollina pozbierały Muzy szczątki Orfeusza i pochowały je na wyspie Lemnos.