Czesław Miłosz.

CZESŁAW MIŁOSZ
Pseudonimy: Adrian Zieliński, Aron Primas, B.B Kózka, Bogusław Grodek z Londynu, C.M, CZ.M, Czmił, J.M, Jan M. Nowak, , K, ks.J.robak, L.M, M.C, M.K, milcz, N, n.m, Żagarywa

Poeta, prozaik, tłumacz.

Czesław Miłosz urodzony 30 czerwca 1911r w Szetejniach nad Niewiażą na Litwie: syn Aleksandra Miłosza, inżyniera dróg i mostów, i Weroniki z Kunatów. W dzieciństwie, w związku z praca ojca wyjechał na Syberię; w 1914 –18 przebywał w Rosji. Od 1921 uczęszczał do I Gimnazjum Męskiego im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie. Po zdaniu matury w 1929, studiował prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego (USB), w 1934 uzyskał magisterium. Podczas studiów należał do sekcji Twórczości Oryginalnej (STO), Koła Polonistów i Słuchaczy USB i Akademickiego Klubu Włóczęgów. Debiutował w 1930 wierszami „Kompozycja” i „Podróż”, ogłoszonym w piśmie Alma Mater Vilensis. W 1931 był współzałożycielem grupy poetyckiej Żagary, skupionej wokół Koła Polonistów i Słuchaczy USB. W 1933 – 34 wchodził w skład komitetu redakcyjnego Żagarów. Publikował nadto m.in. w czasopismach: „Linia” (1932 – 32, wiersze) i „Kamena”(1934). Za twórczość poetycką otrzymał nagrodę im. Filomatów, przyznaną przez ZZLP w Wilnie. Q|W 1934\25 przebywał w Paryżu jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej. W Paryżu nawiązał kontakt z poetą Oscarem V. De Lubicz Miłoszem, z którym łączyło go dalekie pokrewieństwo. Od jesieni 1935 pracował jako referent literacki w Polskim Radiu w Wilnie. Wiersze, przekłady poetyckie, artykuły i recenzje ogłaszał m.in. w pismach: „Pion”(od 1934), „Środy Literackie”(1935), „Skamander”(1935 – 36, a w 1936 w wileńskich czasopismach o orientacji lewicowej „Po prostu i karta”. Usunięty na rządnie władz wojewódzkich z rozgłośni wileńskiej, przeniósł się na wiosnę 1937 do Warszawy, gdzie został zatrudniony w Biurze Planowania programów Centrali Polskiego radia (do września 1939). Kontynuował współpracę z „Pionem” (w 938) za opowiadanie „Obrachunki”, nr 23, otrzymał nagrodę w konkursie pisma). Publikował też w innych pismach, m.in. w „Marchołocie” (1937), „Atenum”(1938), „Słowie”(1939). Po wybuchu II wojny światowej ewakuowany do Rumunii, wkrótce przedostał się do Wilna z zamiarem dalszego wyjazdu, przez neutralną Szwecję na Zachód, co okazało się niemożliwe. Zatem w 1949 powrócił przez zielona granice, do Warszawy , gdzie w okresie okupacji niemieckiej pracował od 1941 jako woźny w Bibliotece Uniwersyteckiej. Brał udział w działalności konspiracyjnej, jako członek socjalistycznej organizacji Wolność oraz w podziemnym życiu kulturalnym. W styczniu 1944 ożenił się z Janiną Dłuską. Po powstaniu warszawskim przebywał od listopada 1944 do stycznia 1945 w Goszycach pod Luborzycą (krakowskie),w majątku Zofii z Zawiszów Kemowej, a następnie po zakończeniu działań wojennych w Krakowie. Należał do zespołu redakcyjnego Twórczości. Za twórczość poetycką otrzymał w kwietniu 1945 nagrodę Ministra Kultury i Sztuki. Od końca 1945 pracował w dyplomacji początkowo w polskim konsulacie w Nowym Jorku, o od 1947 na stanowisku attache kulturalnego w Ambasadzie Rzeczypospolitej w Waszyngtonie. Równocześnie publikował nadal (do końca 1950) wiersze, artykuły i przekłady w czasopismach krajowych, głównie w Odrodzeniu i Twórczości . Jesienią 1950 objął stanowisko I Sekretarza Ambasady RP w Paryżu. Gdy na Boże Narodzenie powrócił do Warszawy, odebrano mu paszport, odzyskawszy go z dużymi trudnościami, powrócił na początku 1951 do Paryża i 1 lutego zwrócił się do władz francuskich z prośbą o azyl polityczny. Zamieszkał w Maison – Laffitte pod Paryżem, w siedzibie instytutu Literackiego, z którym nawiązał bliską współpracę. W 1953 otrzymał Prix Litteraire Europeen za powieść „Zdobycie władzy”, w przekładzie francuskim. A w 1957 nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Jesienią 1960 przeniósł się do USA. Mianowany profesorem w 1961, osiadł w Berkley na stałe. W 1974 otrzymał nagrodę Polskiego PEN Clubu za wybitne osiągnięcia w dziedzinie przekładu. W 1980 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury przyznaną przez Akademię Szwedzką. W 1981, w czasie pobytu w Polsce otrzymał doktorat Honoris Causa KULu. W tym samym czasie nadany został mu doktorat Honoris Causa przez New York University. Od 1982 pełnił funkcję przewodniczącego Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Kulturze polskiej. W 1983 otrzymał dyplom w uznaniu osiągnięć i wkładu w kulturę amerykańską, wręczony przez prezydenta USA, Regana. W 1986 otrzymał nagrodę literacką „Solidarności”, przyznaną przez pracowników wydawnictw niezależnych. W 1987 został honorowym przewodniczącym międzynarodowego stowarzyszenia Les Amis de Miłosz z siedzibą w Paryżu. W 1990 wszedł do rady redakcyjnej krakowskiego pisma „Na Głos”. W 1992 otrzymał doktorat Honoris Causa uniwersytetu w Kownie i honorowe obywatelstwo Litwy, a także doktorat Honoris Causa w Rzymie i włoska nagrodę literacką Grizane Carour. W 1993 został honorowym obywatelem Krakowa. Współpracuje z Tygodnikiem Powszechnym(m.in. od 1996 cykl „Tematy do odstąpienia”). Odznaczony National Medal of Arts przyznanym prze National Endowment for Arts, Orderem Orła Białego (1994), Orderem Wielkiego Księcia Litewskiego Giedymina II klas za zasługi dla Litwy (199%). Mieszka w Berkley (USA) i w Krakowie.