Charakterystyka Makbeta - tytułowego bohatera tragedii Williama Shakespeare'a

Makbet, to tytułowy bohater tragedii Williama Szekspira opowiadającej o tym, do czego może doprowadzić człowieka pycha i żądza władzy.

Przedstawiając główną postać, autor nie opisuje w dramacie jego wyglądu zewnętrznego. Skupia się raczej na wykreowaniu jego wnętrza.

Zanim Makbet został królem, był szanowanym w całej Szkocji rycerzem, gotowym oddać życie za króla i ojczyznę. Swoją odwagę i męstwo udowodnił niejednokrotnie walcząc w różnych starciach zbrojnych, jak np. w Bitwie pod Forres, gdzie prawie samodzielnie pokonał wojska norweskie. Cieszył się on uznaniem zarówno u wszystkich dworzan, jak i u samego króla Dunkana, za którego mógł skoczyć w ogień. Prócz tego odznaczał się innymi pozytywnymi cechami, takimi jak: honor, szlachetność, nieustraszoność, dzielność oraz waleczność.

Punktem zwrotnym w życiu Makbeta było spotkanie z 3 czarownicami, które pragnęły zemścić się na jego żonie – Lady Makbet. Za kozła ofiarnego wybrały one sobie jej niewinnego męża, któremu przepowiedziały królewską przyszłość. Po tym spotkaniu zaszła w nim wielka przemiana wewnętrzna - żądny władzy przestał być honorowym rycerzem, który za sprawę nadrzędną uważał dobro Króla i Ojczyzny. Zapragnął przyspieszyć to, co nieuniknione -a więc swoją koronację, wraz z żoną zabijając Dunkana, który przyjechał do jego posiadłości w gościnę. To zabójstwo tłumaczył sobie zrządzeniem losu - „ Chcieli los abym był Królem ”. Wyrzuty sumienia i strach towarzyszyły mu tylko przez chwilę, bo zaraz po tym wydarzeniu został władcą Szwecji. Jako głowa państwa był bezwzględny i okrutny, zabijając wszystkich, którzy wydawali mu się zagrożeniem. Kolejnymi trupami zamaskowywał swoje zbrodnie.

Po przemianie spowodowanej przepowiednią wiedźm, jego cechy charakteru oraz usposobienia zmieniły się diametralnie. Cechowała go naiwność, czego przykładem było to, jak łatwo uległ intrygom czarownic. Należy również dodać, że po rozmowie z nimi stał się ponadto: wyrachowany, niecierpliwy (o czym świadczy zabójstwo króla, by zdobyć władzę, na którą mógł poczekać) oraz nierozważny. Można powiedzieć także, że po zdobyciu władzy stracił wszelkie skrupuły i stał się egoistą, nie dbając o poddanych, których niegdyś tak kochał. Używał za to wszelkich środków, by utrzymać władzę.

Po kolejnym spotkaniu z wiedźmami, które przepowiedziały Makbetowi, że straci on władzę, gdy las birnamski ożyje oraz zginie z rąk człowieka niezrodzonego z matki, stał się jeszcze bardziej pewny siebie oraz bezkarny, bo nie wierzył, że coś takiego może się zdarzyć. Kazał nawet zabić rodzinę Makdufa – szwedzkiego pana, który pojechał do Anglii , prosić o pomoc w zgładzeniu Makbeta – tyrana. Nie obawiał się nikogo i to właśnie go zgubiło, bo gdy armia angielska z Makdufem na czele wyruszyła, by obalić jego rządy, zbagatelizował to. Dopiero gdy zobaczył, że las birnamski ożył ( każdy rycerz trzymał w dłoni gałązkę, i z perspektywy zamku, wyglądało to jakby sam las się poruszał ) zdał sobie sprawę, że nastąpi kres jego władzy. Umiera jednak z honorem, zabity w walce przez Makdufa, który jak się okazało urodził się przez cesarskie cięcie.

Postać szekspirowskiego bohatera nie wywarła na mnie pozytywnego wrażenia. Nic nie może usprawiedliwić jego zachowania – nawet to, że po zabiciu Dunkana miał wyrzuty sumienia. Makbet wiele razy miał szansę z powrotem zmienić się w szanowanego rycerza, ale z niej nie skorzystał. Mógł on przynajmniej przyćmić zabicie Króla sprawiedliwymi i dobrymi rządami, jednak, jak mówi cytat Andrzeja Sapkowskiego z powieści „Króla Elfów” — „Zabójstwo jest zawsze zabójstwem, bez względu na motywy i okoliczności. ”