1. ‘małżonka’; stpol. również: 2. ‘niewiasta, kobieta’ oraz 3. ‘nałożnica’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (np. czes. žena ‘kobieta; kobieta zamężna; małżonka’, ros. žená ‘małżonka’, przestarzale ‘kobieta’) < psłow. *žena (< *genā) ‘kobieta; żona, małżonka’ – pokrewne ze stprus. genno ‘kobieta; żona’, goc. qinô ‘ts.’,stang. cwene ‘ts.’, cwēn ‘królowa’ (dziś ang. queen ‘ts.’), stind. jáni- ‘żona; kobieta’– podstawą dla tych wyrazów jest pie. *guenā ‘kobieta, żona’.
Źródło
Żona. Słowo staropolskie żonąć znaczyło: gnać, zająć, pędzić, porwać; mówiono np.: „pasterze żoną trzody z pastwisk”, – „śmierć tak dobrego jak złego jedną drogą żenie”, – „wicher deszcz żenie”, – „rzeka z gór żenie” (rwie, płynie raptownie). Stąd powstał u pierwszych Lechitów wyraz żona, oznaczający niewiastę porwaną, pochwyconą, przygnaną w małżeństwo, jak to było obyczajem narodowym u starożytnych Słowian.
Zygmunt Gloger, Encyklopedia staropolska, 1900-1903
poleca
b/d
żenić
1. ‘dawać komuś za żonę’; 2. ~ się ‘zawierać związek małżeński (o mężczyźnie)’; od XVI w., ale już od XV w. w postaci przedrostkowej ożenić; ogsłow. < psłow. *ženiti ‘dawać żonę’, *ženiti sę ‘brać sobie żonę’ – czasownik odrzeczownikowy od psłow. *žena ‘kobieta; żona, małżonka’
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
100%
3 głosy
żonka
zdrobnienie
Podobne teksty: