1. ‘być świadomym czegoś, zdawać sobie z czegoś sprawę, orientować się w czymś’; 2. ‘mieć wiedzę, wiadomości o czymś’; 3. dawniej też ‘znać’; 4. stpol. (XV w.) też ‘potrafić, umieć, móc’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. vědět, vim, strus. věděti, vědě / věmь) < psłow. *věděti ‘wiedzieć’ – pokrewne np. z goc. wait ‘wiem’(dziś niem. ich weiss ‘ts.’), łac. vidi ‘widziałem’ oraz stind. véda ‘wiem’; w językach słow. czasownik ten został utworzony od wyjątkowej postaci pierwszej osoby liczby pojedynczej vědě ‘wiem’, która kontynuuje pie. formę czasu przeszłego *uoidai- ‘widziałem’ utworzoną od pie. *ueid- ‘widzieć’; nastąpił rozwój znaczenia: ‘widziałem kogoś, coś’ > ‘wiem o czymś, o kimś’.
Źródło
Człowiek ten zgrzeszył wiadomie. [‘świadomie’]
Biblia Leopolity, 1561 r.
Kłodę baranią wiedma w kocieł wwaliła.
Jakub Żebrowski (XVII w.)
poleca
b/d
powiedzieć
‘wyrazić coś za pomocą słów, oznajmić’; od XIV w.; ogsłow. < psłow. *pověděti, *pověmь ‘powiedzieć, oznajmić’, forma wielokrotna *povědati utworzonych od psłow. czasownika *věděti ‘wiedzieć’ z przedrostkiem po-
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
100%
2 głosy
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
dowiedzieć (się)
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
powiedzieć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
wywiedzieć (się)
czasownik przedrostkowy
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Wiedzieć