1. ‘posiadać, być właścicielem’; 2. ‘trzymać, przechowywać’; 3. ‘odznaczać się czymś, być jakimś’; 4. ‘musieć, mieć obowiązek; mieć zamiar, chcieć’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. mit, stczes. jmieti, ros. iméť) < psłow. *jьměti, *jьmamь ‘mieć, posiadać’ utworzonego od pie. *em- ‘wziąć, brać’.
Pierwotna postać
W stpol. występowały formy imiec, himieć, jemieć oraz jmieć.
poleca
b/d
majątek
1. ‘posiadłość ziemska’; 2. ‘ogół dóbr należących do kogoś, mienie, bogactwo’; od XVIII w.; utworzone od formy imiesłowu czasu teraźniejszego *jьmajęt-; od tego samego tematu majętny (od XVI w.)
poleca
b/d
mienie
1. ‘majątek, dobytek’; 2. stpol. (XV w.) też ‘posiadanie; bycie, istnienie’; 3. również ‘położenie, sytuacja’ (XVI w.); od XIV w.; początkowo również w postaci imienie ‘mienie, posiadłość (ziemska)’; ogsłow. (por. czes. jměni ‘mienie, majątek’, ros. iměnie ‘majątek, mienie, posiadłość’) < psłow. *jьměnьje ‘posiadanie’, wtórnie skonkretyzowane w ‘to, co się posiada, majątek’ utworzone od psłow. *jьměti
poleca
b/d
miewać
forma wielokrotna