1. ‘odczuwać głód’; 2. przenośnie ‘pożądać, pragnąć’; dialektalnie też: 3. ‘odczuwać pragnienie’ oraz 4. ‘być sknerą’.
Pochodzenie:
Od XV w.; wywodzi się z psłow. *olknąti ‘zacząć być głodnym, odczuć głód’ < psłow. *olkati, *olčę ‘być głodnym, odczuwać głód’ (por. stpol. XV-wieczny czasownik łaczący ‘łaknący, głodny’), podobnie w in. językach słow. (por.słoweń. lakniti ‘zgłodnieć’) – podstawowy czasownik to psłow. *olkati (pokrewny z lit. álkti ‘cierpieć głód, łaknąć’) utworzony od pie. *elk- / *elәk- ‘głodny, zgłodniały, zły’.
Źródło
Gdy pościł czterdzieści dni, łaczniał.
Mikołaj Rej (1505-1569)
Łaczniącemu się śni, żeby jadł, Dopuści na cię Pan głód i łakność.
Biblia Leopolity, 1561 r.
poleca
100%
10 głosów
łakocie
1. ‘słodycze, przysmaki, smakołyki’; 2. stpol. ‘apetyt, łakomstwo’; od XVI w.; słowo utworzone od psłow. *olkotь / *olkota ‘coś łakomego’< psłow. *olkati; dawniej wyraz ten miał postać łakoci, a także łakoć ‘smakołyk; przynęta’ i łakota ‘przysmak, smakołyk’
poleca
b/d
łakomy
1. ‘chciwy’; 2. ‘chciwy jedzenia’; od XV w.; ogsłow. < psłow. *olkomъ ‘łaknący, chciwy jedzenia’ – imiesłów bierny czasu teraźniejszego od psłow. *olkati