Baza wiedzy / Opracowania / Słownik etymologiczny języka polskiego

Leźć

poleca b/d

1. ‘iść, posuwać się wolno’; 2. ‘wchodzić na górę, wspinać się, wdrapywać’; 3. stpol. ‘czołgać się, pełzać; iść’.

Pochodzenie:

Od XV w.; forma pochodzi od czasownika leżeć; ogsłow. (por. czes. lézt, lezu,ros. lezť) < psłow. *lězti ‘pełzać, posuwać się powoli, z trudem, wlec się’; pokrewne m.in. z łot. lězět; źródłem pie. *legh- ‘niski; pełzać po ziemi’.

Pierwotna postać

W stpol. leźć miało regularne formy czasu teraźniejszego: leźć, lazę, leziesz.

poleca b/d