1. ‘niechętny do wysiłku, do pracy, gnuśny’; 2. ‘powolny, opieszały’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. lenivy, ros. lenivyj) < psłow. przymiotnik *lěnivъ < psłow. *lěnъ ‘leniwy, gnuśny, powolny, opieszały’ (w XV w. stpol. leny ‘gnuśny, leniwy, ociągający się’) < pie. przymiotnik *lě-no- ‘słaby, powolny, łagodny’< pie. *lě- ‘rozluźniać, folgować, słabnąć’; podstawowy przymiotnik psłow. *lěnъ posiada odpowiedniki w językach bałt. (por. lit. lěnas ‘spokojny, cichy, łagodny, słaby, powolny’).
Źródło
Leniw jest ku wstawaniu.
Kazania świętokrzyskie, XIII w. (odpis XIV-wieczny)
Dla zimna leniwiec orać nie chciał.
Piotr Skarga (1536-1612)
Leń mię, ciężko mi co czynić, lenię się.
Grzegorz Knapski (1564-1638)
poleca
b/d
lenić się
1. ‘obijać się, nic nie robić’; 2. ‘nie chcieć się czymś zająć, ociągać się’; od XV w.; ogsłow. < psłow. *lěniti sę ‘być leniwym’ – czasownik odprzymiotnikowy od psłow. *lěnъ
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
leń
‘próżniak, osoba leniwa’; od XVI w.; pochodzi od stpol. leny.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Leniwy