1. ‘złorzeczyć, przeklinać, źle życzyć’; 2. stpol. też ‘wykląć, ekskomunikować’; 3. kląć się ‘przysięgać, zaklinać się’; dawniej ‘złorzeczyć komuś’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. ros. kljasť ‘kląć, złorzeczyć, przeklinać’, czes. klit ‘kląć, przeklinać’) < psłow. *klęti, *klьną/ę ‘kląć, przeklinać, złorzeczyć, wyklinać’, *klęti sę ‘zaklinać się, składać przysięgę’; źródłem prawdopodobnie pie. *kel- ‘wołać, krzyczeć, hałasować, rozbrzmiewać’.
poleca
67%
3 głosy
klątwa
1. ‘wyklęcie, przeklęcie kogoś’; 2. ‘ekskomunika’; 3. stpol. też ‘sąd, wyrok; groźba kary’; 4. ‘przysięga, zaklinanie się’ (XVI w.); od XIV w.; ogsłow. (np. czes. kletba, ros. kljatva) < psłow. *klętva ‘klątwa, przekleństwo; przysięga’ – nazwa czynności utworzona od psłow. *klęti
poleca
b/d
okląć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
przekląć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
skląć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
wykląć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
zakląć
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
oklinać
forma wielokrotna w czasowniku przedrostkowym
poleca
b/d
przeklinać
forma wielokrotna w czasowniku przedrostkowym
poleca
b/d
wyklinać
forma wielokrotna w czasowniku przedrostkowym
poleca
b/d
zaklinać
forma wielokrotna w czasowniku przedrostkowym
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta