1. ‘powodować odgłos powstały od uderzania dłonią o dłoń’; 2. dawniej też ‘szczękać zębami’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. dolnołuż. klaskaś ‘klaskać, płaskać, chlastać’, ros. dialektalne kleskať / klëskať ‘klaskać, plaskać, trzaskać z bicza’, ukr. kljaskaty ‘ts. ’mlaskać’, słoweń. klesniti ‘klasnąć, plasnąć, mlasnąć’) < psłow. *klěskati ‘uderzać z odgłosem, trzaskać, plaskać, klaskać’ utworzonego od dźwiękonaśladowczego wykrzyknienia naśladującego odgłos uderzenia w coś (np. pol. klask!, górnołuż. kles!, słoweń. klesk!).
poleca
b/d
oklaskać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
zaklaskać
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
poleca
b/d
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Klaskać