1. ‘pragnąć czegoś’; 2. ‘żądać czegoś’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. czes. chtiti, stczes. chtieti, chocu / chcu, ros. chotétь, dialektalnie chtetь, strus. chtetь, ukr. chotity / chtity, sch. hótjeti / htjëti, scs.chotĕti, chьtĕti) < psłow. *chotĕti, *chьtĕti; brak odpowiedników poza językami słow.; można zaobserwować szereg nieregularności w poszczególnych odmianach języków słow.
Pierwotna postać
Pierwotnie występowały formy chociał, chocesz; dialektalnie chcieć, cec oraz kcieć, fcieć.
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
chuć
1. ‘żądza, chęć’; 2. ‘skłonność’; powszechne od XVI w.; zapożyczenie z czes. chut’ (por. rodzime chęć)
poleca
b/d
poleca
b/d
odechcieć się
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
Podobne teksty:
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Chcieć