Lelewel Joachim

Pochodził z rodziny szlacheckiej, w latach 1804–08 studiował na Uniwersytecie Wileńskim. Przebieg kariery naukowej: 1809–11 profesor w Krzemieńcu, 1815–18 pracownik Szkoły Głównej (UW) w Warszawie, 1821–24 profesor historii na uniwersytecie w Wilnie, zwolniony za związki z Towarzystwem Filaretów. Poseł na sejm Królestwa Polskiego 1828–31, uczestnik powstania listopadowego 1830–31, współzałożycieli prezes klubu Towarzystwa Patriotycznego, członek Rady Administracyjnej i Rządu Narodowego. Po klęsce działacz polityczny na emigracji: 1831–32 przewodniczący Komitetu Narodowego Polskiego, 1835–36formalny kierownik Młodej Polski, od 1837 przewodniczący Zjednoczenia Emigracji Polskiej, od 1847 wiceprezes Międzynarodowego Towarzystwa Demokratycznego. Głosił konieczność walki, także zbrojnej, o niepodległą, demokratyczną Polskę. Po Wiośnie Ludów 1848–49 wycofał się w z życia politycznego i powrócił do pracy naukowej. Uznany za jednego z największych historyków polskich. Pionier w dziedzinie nauk pomocniczych historii, m.in. geografii, kartografii, numizmatyki. Jego prace cieszyły się międzynarodowym uznaniem.

Przyszła budowa Polski we własnych posadach, we własnych zdolnościach i siłach najwłaściwsze i najlepsze żywioły znajdzie.
Joachim Lelewel