Franciszek z Asyżu

Syn bogatego kupca, walczył jako żołnierz w wojnie z Perugią (1202), następnie w niewoli. Po powrocie do Asyżu stał się wędrownym kaznodzieją, prowadził życie wypełnione modlitwą, ascezą, służeniem ubogim, miłością bliźniego i całego świata. Wydziedziczony przez ojca. W 1210 wraz z 12 towarzyszami uzyskał w Rzymie od papieża Innocentego III zgodę na założenia nowego zakonu. Jego reguła, potwierdzona jedynie ustnie, zakładała wyrzeczenie się wszelkiej własności zarówno przez całą wspólnotę, jaki przez poszczególnych jej członków. Prowadził działalność kaznodziejską i misyjną, w latach 1208–10 i 1224–26 przemierzał Włochy, lata 1219–21spędził w Egipcie. W 1212 przyczynił się do powstania zakonu klarysek (od imienia Klary z Asyżu), w 1221 zainicjował ruch tercjarzy franciszkańskich. Ułożył regułę zakonu franciszkanów, zatwierdzoną w 1223. Łagodziła ona zasadę ubóstwa i wyzbycia się własności. Zwany Biedaczyną z Asyżu, zyskał uznanie i miłość ludzi mu współczesnych i potomnych, inspirował artystów i twórców. Kościół dzięki jego przykładowi dobrowolnego ubóstwa i posłuszeństwa uniknął zagrożenia podziałem. Autor Pieśni słonecznej 1224. Kanonizowany w 1228.

O, Panie, spraw, abym nie tyle szukał pociechy, co pocieszał.
św. Franciszek