Filip IV Piękny

Władzę przejął po ojcu Filipie III Śmiałym, koronowany w 1285. Od początku panowania dobierał swych doradców spośród ludzi wykształconych, szczególnie prawników, w miejsce możnowładców. Dążył do wzmocnienia państwa poprzez ekspansję terytorialną, centralizację władzy i podporządkowanie Kościoła.Prowadził wojny z Anglią w latach 1294–1303, starając się usunąć jej wpływy na kontynencie. Mimo klęski poniesionej w bitwie pod Courtrai w 1302, uzyskał zwierzchność nad Flandrią w 1305. Opanował także Nawarrę, Szampanię i Burgundię. Szukając środków na prowadzenie wojen, opodatkował dochody francuskiego duchowieństwa, co doprowadziło w 1296 do konfliktu z papieżem Bonifacym VIII. W 1302 zwołał po raz pierwszy Stany Generalne, aby pokazać poparcie całego społeczeństwa dla antypapieskiej polityki. W 1303 doprowadził do uwięzienia Bonifacego VIII w Anagni (wydarzenie to zakończyło okres dążeń papiestwa do podporządkowana władców świeckich). W 1305 skutecznie poparł wybór na papieża Klemensa V, który na swą siedzibę wybrał w 1309 Awinion (rozpoczynając okres tzw. niewoli awiniońskiej) i pozostawał zależny od jego woli. Skonfiskował w 1306 majątki Żydów, w 1307 templariuszy. Przywódcy zakonu zostali uwięzieni, po procesie spaleni na stosie w 1314.

Prowadził oszczędny tryb życia na dość ponurym dworze.
J. Baszkiewicz