Konwicki Tadeusz

Współczesny pisarz, reżyser, scenarzysta, rodem z Wileńszczyzny. Podczas wojny ukończył tajne gimnazjum we Lwowie, walczył w szeregach Armii Krajowej. Po wojnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim,potem przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował w redakcji „Odrodzenia” i „Nowej Kultury”. Należał do PZPR, z której wystąpił w 1966. W latach 70. był związany z opozycją demokratyczną. W powieści Z oblężonego miasta (1956) poruszył problem obciążenia wojennym doświadczeniem, który to motyw często powraca w jego utworach. Kolejne utwory: Dziura w niebie (1959), Sennik współczesny (1963), Wniebowstąpienie (1967), Zwierzoczłekoupiór (1969). Od 1977 publikował na łamach podziemnego „Zapisu” powieści: Kompleks polski (1977), Małą apokalipsę (1979) – w której obnażył rozkład społeczeństwa i żądania bezsensownej ofiary, Rzekę podziemną, podziemne ptaki (1984). Do oficjalnego obiegu wrócił powieścią Bohiń (1987). Napisał także sylwiczne niby-dzienniki: Kalendarz i klepsydra (1976), Wschody i zachody księżyca (1982), Nowy świat i okolice (1986). Utwory Konwickiego, w których jest miejsce i na tragizm, i na groteskę, charakteryzuje niezwykła atmosfera z pogranicza jawy i snu,z powracającymi natrętnie obrazami z dzieciństwa i młodości.