Boccaccio Giovanni

Włoski pisarz i poeta, przyjaciel Petrarki, pierwszy biograf Dantego. W młodości mieszkał w Neapolu, dość dużo podróżował, żeby następnie osiąść we Florencji. W początkowym okresie twórczości pisał poematy i liryki poświęcone ukochanej, potem bliższy mu stał się nurt idylliczno-pasterski (jego powieść prozą Fiammetta (1343-44) jest uważana za wzorzec dla powieści sentymentalno-psychologicznej). Najwybitniejszym dziełem Boccaccia jest Dekameron (1349-51)– zbiór 100 nowel, których akcja rozgrywa się w ciągu dziesięciu dni. Siedmiu młodzieńców i trzy panie, uciekłszy z Florencji przed epidemią dżumy, chronią się na wsi i wypełniają sobie czas opowiadaniem historii. W Dekameronie autor ograniczył się do oddania bogatej obyczajowości epoki, powstrzymując się od moralizowania. Nie stronił przy tym od opisywania przygód erotycznych i krytykowania kleru, przez co jego dzieło, ponad dwieście lat po napisaniu, trafiło na kościelny indeks ksiąg zakazanych. Dekameron jeszcze długo stanowił wzór dla europejskiej nowelistyki.