Szczególne wrażenie robią na widzach sceny teatralne wplecione w tok innych teatralnych sztuk. Np. w najsłynniejszej tragedii wszech czasów, Hamlecie WilliamaSzekspira, na prośbę młodego księcia aktorzy odgrywają przed Klaudiuszem i Gertrudą spektakl Zabójstwo Gonzagi. Hamlet dopisuje do tekstu parę scen. Obserwując reakcję widowni, zwłaszcza ojczyma, chce przekonać się, czy Klaudiusz winien jest królobójstwa (zabójstwa starego Hamleta). Dowodzi to wielkiego zaufania księcia wobec sztuki – Hamlet sądzi, że ma ona tak wielki wpływ na uczucia człowieka, tak wielką moc, że potrafi odkryć najmroczniejsze zakamarki duszy, odsłonić największe ludzkie tajemnice:
Powiadają,
Że zatwardziali złoczyńcy, obecni
Na przedstawieniu okropnych widowisk
Tak silnym zdjęci bywali wrażeniem
Że sami swoje wyznawali zbrodnie:
Mord bowiem, choćby ust nie miał, cudowny
Ma organ mowy. Każę tym aktorom
Coś podobnego do sceny zabójstwa
Ojca mojego odegrać przed stryjem;
Patrzeć mu będę w oczy, śledzić będę
Najmniejszy jego ruch: jeżeli zadrży,
Wiem, co mam czynić.
(William Szekspir, , tłum. Józef Paszkowski)
Hamlet bardzo szanuje też pracę aktorów, którzy przybywają do niego, by go rozweselić, gardzi natomiast marnymi artystami...
Innym przykładem teatru w teatrze jest Tango Sławomira Mrożka. Tu z kolei oglądamy na scenie bezsensowne eksperymenty artystyczne Stomila.
W Mewie Antoniego Czechowa słuchamy pretensjonalnego monologu wypowiadanego przez młodziutką aktorkę. Bohaterami sztuki są znana starzejąca się aktorka, jej syn – pisarz, jej partner i początkująca artystka.
Podobne chwyty znamy też z filmów – fragmenty Romea i Julii w Kolejności uczuć Radosława Piwowarskiego, fragmenty innych spektakli w Stowarzyszeniu Umarłych Poetów Petera Weira czy Aktorach prowincjonalnych Agnieszki Holland. W Ostatnim dzwonku Magdaleny Łazarkiewicz pojawiają się fragmenty niepokornego spektaklu – montażu poetyckiego, skomponowanego przez uczniów pewnego liceum.