Obejmują protisty zaliczane dawniej do grzybów, nie są jednak z nimi spokrewnione. Zbudowane są z nitkowatych, wielokomórkowych lub komórczakowych strzępek, czasem ruchliwych śluźni. Mają ściany komórkowe zbudowane z celulozy. Są cudzożywne – saprofityczne lub pasożytnicze. Zalicza się do nich śluzowce i lęgniowce.
Śluzowce żyją w glebie lub w martwych pniach drzew. Charakteryzują się obecnością w cyklu rozwojowym wielojądrowego pełzaka, u którego w pewnym momencie wzrasta znacznie masa plazmy. Powstaje wówczas wielojądrowy, galaretowaty, nie okryty ścianą komórkową twór, często o jaskrawych barwach. Zwany jest śluźnią. Pełznie po podłożu za pomocą nibynóżek i fagocytuje cząstki organiczne oraz bakterie i pierwotniaki. Po pewnym czasie na śluźni tworzą się zarodnie, a w nich rozwijają się haploidalne zarodniki. Z zarodników kiełkują pływki lub pełzaki, z których po połączeniu i podziałach mitotycznych powstaje znów diploidalna śluźnia.
Lęgniowce żyją w wodzie lub glebie. Mają ciało zbudowane z komórczakowych strzępek. Odżywiają się martwymi szczątkami organicznymi lub pasożytują na innych organizmach. Rozmnażają się bezpłciowo przez opatrzone dwiema wiciami pływki oraz płciowo na drodze oogamii. Do lęgniowców należą m.in. wodne roztoczkowce (niektóre z nich mogą być pasożytami ryb) oraz fitoflora – pasożyt ziemniaków i pomidorów