W skład związków koordynacyjnych wchodzą:
- jon/atom centralny , np.:
- ligandy, którymi mogą być obojętne cząsteczki, np. H2O (akwa), NH3 (amina), CO(karbonyl), NO (nitrozyl) lub jony, np. OH– (hydrokso), Cl– (chloro), F– (fluoro),SCN– (tiocyjaniano), CN– (cyjano)
Ligandy (donory pary elektronowej) łączą się z jonem centralnym (akceptor pary elektronowej) za pomocą wiązań koordynacyjnych. Liczba ligandów bezpośrednio połączonych z atomem centralnym to liczba koordynacyjna. Najczęściej pojawiają się liczby 2, 4, 6. Liczba koordynacyjna nie jest cechą charakterystyczną dla danego jonu centralnego, lecz zależy m.in. od rodzaju ligandów. Liczba koordynacyjna decyduje o określonej strukturze przestrzennej związku.
Podczas pisania wzoru jonu kompleksowego obowiązuje następująca kolejność:
[atom centralny, ligandy naładowane, ligandy obojętne] ładunek jonu.
W nazwie natomiast obowiązuje kolejność alfabetyczna wszystkich ligandów (należy uwzględnić ich liczbę, niezależnie od ich rodzaju), po których wymienia się atom centralny w odpowiedniej formie (zależnej od tego, czy jon kompleksowy jest kationem czy anionem).
Przeprowadzając doświadczenia opisane poniższymi rysunkami, można otrzymać związek koordynacyjny o charakterystycznej barwie:
a) 
wniosek: zachodzi reakcja
FeCl3 + 6 KSCN --> K3[Fe(SCN)6] + 3 KCl
b) 
wniosek: zachodzi reakcja
4 NH3 + Cu(OH)2 --> [Cu(NH3)4](OH)2
Typowym przykładem związku koordynacyjnego jest np. odczynnik Tollensa, czyli wodorotlenek diaminasrebra(I): [Ag(NH3)2]OH.