rzecz. ż, br. lm
- zrozumienie, akceptacja cudzych poglądów i działań odmiennych od własnych.
- (med.) zdolność organizmu do akceptowania oddziałujących na niego czynników i bodźców.
(w zn. 1.) Zachowanie pani Stanisławy w stosunku do sąsiadów było zawsze pełne tolerancji (D. lp, ident. w C. i Ms. lp). Nie przeszkadzały jej krzyki małych dzieci tuż obok jej furtki, nie zdenerwowała się, kiedy mały Krzyś wrzucił piłkę do jej ogrodu i połamał róże. – Cóż, dzieci mają swoje prawa – powiedziała uśmiechnięta do ojca Krzysia, który przyszedł ją przeprosić. Tato Krzysia ucieszył się, że ma taką tolerancyjną sąsiadkę.
(w zn. 2.) Badania wykazują, że organizmy przedstawicieli różnych narodów mają różną tolerancję (B. lp) na czynniki szkodliwe. Gdyby mieszkańca Nowej Gwinei przenieść do dużego miasta, w krótkim czasie zapadłby na szereg chorób, na które np. Europejczycy są uodpornieni.
KOMENTARZ
Słowo tolerancyjność ma w zasadzie takie samo znaczenie, jak tolerancja, choć rzeczownika tolerancja używamy w ogólniejszym i bardziej uniwersalnym sensie, np.: Dawna Polska znana była ze swojej tolerancji religijnej, ale np. Tolerancyjność niektórych nauczycieli w stosunku do zachowania uczniów wzbudziła zastrzeżenia dyrekcji szkoły.