1. ‘centralne ciało Układu Słonecznego, widoczne na niebie w dzień w postaci ognistej kuli’; 2. ‘światło wysyłane przez to ciało’; 3. pieszczotliwie ‘o osobie ukochanej lub bardzo lubianej’.
Pochodzenie:
Od XIV w.; ogsłow. (por. np. czes. slunce, ros. sólnce, sch. sûnce) < psłow. *slnьce ‘słońce’ – wyraz utworzony przez nawarstwienie przyrostka *-ko (wtórnie *-ce) na wcześniejszą psłow. postać *slnь.
Pierwotna postać
W stpol. wystąpiła też postać słuńce.
Źródło
I ledwo nam zaświeci złotogrzywe słonie (...).
Wacław Potocki (1626-1696)
W słuńcy położył przebytek swój.
Psałterz floriański, XIV/XV w.
Światłością słunoczną zaranie oświecasz.
Modlitwy Wacława, XV w.
Materiał opracowany przez eksperta
Spis treści
- Słońce