1. ‘kosić trawę, zboże’; stpol. też: 2. ‘ścinać, obcinać’, 3. ‘rąbać na części’ oraz 4. ‘atakować bronią sieczną’.
Pochodzenie:
Od XV w.; ogsłow. (por. czes. síci / síct ‘kosić’, ros. seč' ‘siekać; bić, siec, smagać rózgami’) < psłow. *sěkti ‘ciąć ostrym narzędziem’ pochodzącego odpie. *sek- ‘obrabiać ostrym narzędziem’.
Źródło
Miecz ostry na obie stronie siekący.
Mikołaj Rej (1505-1569)
Sieką muchy konia.
Grzegorz Knapski (1564-1638)
Z nieprzyjacielem w polu chodząc w sieki (...).
Wacław Potocki (1626-1696)
poleca
b/d
poleca
b/d
poleca
b/d
styczeń
1. ‘pierwszy miesiąc roku’; 2. stpol. (XV w.) w postaci styczeń, tyczeń ‘ts.’, ale wyjątkowo też ‘luty’; jest to wyłącznie pol. nazwa miesiąca bliska wyjątkowemu w XV w. wyrazowi sieczeń ‘luty’; nazwa tego miesiąca oznacza zimowy czas dogodny do wyrębu drzew w lesie i ich łatwiejszego transportu saniami (por. psłow. *sěča ‘cięcie, wyrąb drzew’)
poleca
b/d
nasiec
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
wysiec
czasownik przedrostkowy
poleca
b/d
siekać
forma wielokrotna