Rolę postaci w upadku rzeczypospolitej
- Ignacy Potocki
- Katarzyna II
-Stanisław August Poniatowski
5 pkt za rozwiązanie + 3 pkt za najlepsze rozwiązanie -
10.3.2019 (15:49)
- przydatność:
100% - głosów: 1
MAXdominik19 rozwiązanych zadań
MAXdominik
13.3.2019 (12:59)
Roman Ignacy Franciszek Potocki Syn Eustachego, pułkownika wojsk koronnych (późniejszego generała artylerii litewskiej), i Marianny Kątskiej (albo Konckiej, ewentualnie Kąckiej). Brat Stanisława Kostki Potockiego.
Wychowanek pijarskiego Collegium Nobilium w Warszawie, następnie studiował nauki prawne w Rzymie (Nazarenum, w latach 1765-1768), przygotowując się do stanu duchownego. Przebywał jakiś czas we Włoszech, Francji i Niemczech. W kwietniu roku 1771 powrócił do Polski, a w rok później otrzymał posadę pisarza nadwornego litewskiego (1772-1782). 27 grudnia 1772 wziął ślub z Elżbietą Lubomirską, marszałkówną wielką koronną[4]. Zastępując jemu matkę, czynna była do jego ożenku Kossakowska Katarzyna z Potockich (1722–1803)[5]. W roku 1773 został mianowany pisarzem wielkim litewskim. Był czołową postacią w polskim życiu publicznym w okresie panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego (początkowo był jego przeciwnikiem, spiskował przeciwko królowi w Petersburgu w roku 1776, później był przywódcą Stronnictwa Patriotycznego), współtwórcą Konstytucji 3 Maja. W roku 1778 odznaczony Orderem Orła Białego. Pełnił m.in. funkcje marszałka Rady Nieustającej (1778-1780), a następnie był jej członkiem (do roku 1784). Od roku 1777 należał do wolnomularstwa (VIII stopień wtajemniczenia), był wówczas członkiem loży Świątynia Izis. W roku 1780 działał w deputacji powołanej do rozpatrzenia gospodarki finansowej A. Tyzenhauza. W roku 1781 został Wielkim Mistrzem Wielkiej Loży Narodowej Wielkiego Wschodu Polski, funkcję tę pełnił do 4 marca 1784. Stanął też na czele Rady Niewidzialnej i Tajnej, organu zrzeszającego polskich masonów najwyższych stopni wtajemniczenia. Na sejmie roku 1782 czynnie wystąpił w obronie biskupa K. Sołtyka. W roku 1783 został na krótko marszałkiem nadwornym litewskim, później marszałkiem wielkim litewskim (1791-1794). 22 kwietnia 1783 zmarła mu żona, Elżbieta Lubomirska. Wkrótce po jej pogrzebie wyjechał z Polski w półtora roczną podróż po Włoszech i Francji.
Katarzyna II Aleksiejewna Wielka,
Urodziła się 2 maja 1729 roku w Szczecinie jako córka księcia Christiana Augusta von Anhalt-Zerbst z dynastii askańskiej i Joanny Elżbiety z dynastii holsztyńskiej. Na chrzcie otrzymała imiona Zofia Fryderyka Augusta. W 1745 roku w Petersburgu przeszła na prawosławie, zmieniła imię na Katarzyna i poślubiła księcia holsztyńskiego Piotra Ulryka, późniejszego cara rosyjskiego Piotra III[10].
W czerwcu 1755 roku ambasador brytyjski w Petersburgu, Charles Hanbury Williams, przedstawił jej swojego osobistego sekretarza, 23-letniego Stanisława Poniatowskiego, późniejszego króla Polski, z którym w grudniu tego samego roku nawiązała niebezpieczny romans[11]. Owocem tego romansu była córka Anna Piotrowna. Po półrocznych rządach Piotra III, ona i jej zwolennicy (wojsko zbuntowane przeciw carowi ze względu na wcielanie przez niego do armii wzorów z armii pruskiej), dokonali zamachu stanu. Piotr III zginął zamordowany, a Katarzyna 9 lipca 1762 roku objęła władzę w Rosji
Stanisław August Poniatowski,
August, ostatni władca Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Jego panowanie pozostaje przedmiotem licznych sporów. Doceniany jako inicjator, stanowczy zwolennik i współautor reform ustrojowych przeprowadzonych przez Sejm Czteroletni oraz jako mecenas nauki i sztuki, Stanisław August jest równocześnie krytykowany za to, że nie zdołał zapobiec rozbiorom i w konsekwencji upadkowi Rzeczypospolitej, oraz że został wybrany na tron polski wskutek wojskowej interwencji Imperium Rosyjskiego i osobistemu poparciu carycy Katarzyny II.
Od 1755 był stolnikiem wielkim litewskim, a następnie w latach 1756–1764 starostą przemyskim. W latach 1755–1758, przebywając na dworze w Petersburgu, nawiązał romans z księżną Katarzyną Aleksiejewną (przyszłą cesarzową Rosji Katarzyną Wielką, panującą w latach 1762–1796). Związany z Familią, stał się jej kandydatem na króla Polski po śmierci Augusta III. Z poparciem Rosji został wybrany na króla na sejmie elekcyjnym w 1764 roku. Po wstąpieniu na tron rozpoczął realizację programu familii Czartoryskich, to jest wzmocnienia władzy królewskiej i reformy ustroju państwa. Wbrew oczekiwaniom carycy, usiłował zmodernizować i wzmocnić znajdującą się w trudnej sytuacji politycznej Rzeczpospolitą. Jego wysiłki spotkały się z opozycją zewnętrzną ze strony Prus, Imperium Habsburgów i Imperium Rosyjskiego, w których interesie leżało utrzymanie słabej pozycji Rzeczypospolitej; a także z opozycją wewnętrzną, głównie w kręgach konserwatywnych, których przedstawiciele widzieli w reformach zagrożenie dla swoich przywilejów.
Wychowanek pijarskiego Collegium Nobilium w Warszawie, następnie studiował nauki prawne w Rzymie (Nazarenum, w latach 1765-1768), przygotowując się do stanu duchownego. Przebywał jakiś czas we Włoszech, Francji i Niemczech. W kwietniu roku 1771 powrócił do Polski, a w rok później otrzymał posadę pisarza nadwornego litewskiego (1772-1782). 27 grudnia 1772 wziął ślub z Elżbietą Lubomirską, marszałkówną wielką koronną[4]. Zastępując jemu matkę, czynna była do jego ożenku Kossakowska Katarzyna z Potockich (1722–1803)[5]. W roku 1773 został mianowany pisarzem wielkim litewskim. Był czołową postacią w polskim życiu publicznym w okresie panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego (początkowo był jego przeciwnikiem, spiskował przeciwko królowi w Petersburgu w roku 1776, później był przywódcą Stronnictwa Patriotycznego), współtwórcą Konstytucji 3 Maja. W roku 1778 odznaczony Orderem Orła Białego. Pełnił m.in. funkcje marszałka Rady Nieustającej (1778-1780), a następnie był jej członkiem (do roku 1784). Od roku 1777 należał do wolnomularstwa (VIII stopień wtajemniczenia), był wówczas członkiem loży Świątynia Izis. W roku 1780 działał w deputacji powołanej do rozpatrzenia gospodarki finansowej A. Tyzenhauza. W roku 1781 został Wielkim Mistrzem Wielkiej Loży Narodowej Wielkiego Wschodu Polski, funkcję tę pełnił do 4 marca 1784. Stanął też na czele Rady Niewidzialnej i Tajnej, organu zrzeszającego polskich masonów najwyższych stopni wtajemniczenia. Na sejmie roku 1782 czynnie wystąpił w obronie biskupa K. Sołtyka. W roku 1783 został na krótko marszałkiem nadwornym litewskim, później marszałkiem wielkim litewskim (1791-1794). 22 kwietnia 1783 zmarła mu żona, Elżbieta Lubomirska. Wkrótce po jej pogrzebie wyjechał z Polski w półtora roczną podróż po Włoszech i Francji.
Katarzyna II Aleksiejewna Wielka,
Urodziła się 2 maja 1729 roku w Szczecinie jako córka księcia Christiana Augusta von Anhalt-Zerbst z dynastii askańskiej i Joanny Elżbiety z dynastii holsztyńskiej. Na chrzcie otrzymała imiona Zofia Fryderyka Augusta. W 1745 roku w Petersburgu przeszła na prawosławie, zmieniła imię na Katarzyna i poślubiła księcia holsztyńskiego Piotra Ulryka, późniejszego cara rosyjskiego Piotra III[10].
W czerwcu 1755 roku ambasador brytyjski w Petersburgu, Charles Hanbury Williams, przedstawił jej swojego osobistego sekretarza, 23-letniego Stanisława Poniatowskiego, późniejszego króla Polski, z którym w grudniu tego samego roku nawiązała niebezpieczny romans[11]. Owocem tego romansu była córka Anna Piotrowna. Po półrocznych rządach Piotra III, ona i jej zwolennicy (wojsko zbuntowane przeciw carowi ze względu na wcielanie przez niego do armii wzorów z armii pruskiej), dokonali zamachu stanu. Piotr III zginął zamordowany, a Katarzyna 9 lipca 1762 roku objęła władzę w Rosji
Stanisław August Poniatowski,
August, ostatni władca Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Jego panowanie pozostaje przedmiotem licznych sporów. Doceniany jako inicjator, stanowczy zwolennik i współautor reform ustrojowych przeprowadzonych przez Sejm Czteroletni oraz jako mecenas nauki i sztuki, Stanisław August jest równocześnie krytykowany za to, że nie zdołał zapobiec rozbiorom i w konsekwencji upadkowi Rzeczypospolitej, oraz że został wybrany na tron polski wskutek wojskowej interwencji Imperium Rosyjskiego i osobistemu poparciu carycy Katarzyny II.
Od 1755 był stolnikiem wielkim litewskim, a następnie w latach 1756–1764 starostą przemyskim. W latach 1755–1758, przebywając na dworze w Petersburgu, nawiązał romans z księżną Katarzyną Aleksiejewną (przyszłą cesarzową Rosji Katarzyną Wielką, panującą w latach 1762–1796). Związany z Familią, stał się jej kandydatem na króla Polski po śmierci Augusta III. Z poparciem Rosji został wybrany na króla na sejmie elekcyjnym w 1764 roku. Po wstąpieniu na tron rozpoczął realizację programu familii Czartoryskich, to jest wzmocnienia władzy królewskiej i reformy ustroju państwa. Wbrew oczekiwaniom carycy, usiłował zmodernizować i wzmocnić znajdującą się w trudnej sytuacji politycznej Rzeczpospolitą. Jego wysiłki spotkały się z opozycją zewnętrzną ze strony Prus, Imperium Habsburgów i Imperium Rosyjskiego, w których interesie leżało utrzymanie słabej pozycji Rzeczypospolitej; a także z opozycją wewnętrzną, głównie w kręgach konserwatywnych, których przedstawiciele widzieli w reformach zagrożenie dla swoich przywilejów.