Skutki wprowadzenia totalitaryzmu do związku radzieckiego pls:D

Po zakończeniu pierwszej wojny światowej nastąpiło ogólne upowszechnienie demokracji pojmowanej jako rządy w rękach większości oraz synonim wolności. Było to wynikiem radykalizacji społecznych nastrojów a także zwycięstwa w I wojnie państw posiadających demokratyczną formę rządów. W zaistniałej sytuacji zwiększonego zapotrzebowania na hasła sprawiedliwości i wolności system demokratyczny wprowadzony został w większości z nowo powstałych europejskich krajów jak Estonii, Czechosłowacji, Łotwie, Litwie i Polsce. Jednak w dwudziestych latach nastąpiło odchodzenie od form demokratycznych rządów, które było spowodowane zarzutami dotyczącymi nieudolności systemu obserwowanej przez pryzmat zjawiska korupcji, przedłużania się procedur legislacyjnych, nawet też faworyzowania miernot politycznych. W tamtej sytuacji coraz bardziej popularnymi stawały się formy niedemokratyczne rządów czyli totalitarne oraz autorytarne.
Antyżydowska akcja.
Totalitaryzm, do jakiego się zalicza faszyzm (Włochy oraz Niemcy), a także komunizm (Związek Radziecki), zmierzający do całkowitego kontrolowania życia społecznego, negował wszelkiego rodzaju zasady demokracji oraz parlamentaryzmu. Podobnie, chociaż w formie zdecydowanie łagodniejszej, zachodziło to w państwach mających autorytarny ustrój, gdzie przede wszystkim dążono do skoncentrowania społeczeństwa wokół funkcjonującego autorytetu państwowego przywódcy.
Bolszewicka rewolucja z roku 1917 przekształciła Rosję w komunistyczne państwo początkowo nazywane Rosją Radziecką, zaś od roku 1922 Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich. U podstaw owego państwa leżała leninowska teoria, iż świadomość mas ukształtowana być musi przez rewolucyjną elitę, opartą na monopolu partii oraz upaństwowieniu gospodarki. Komunistyczna partia (WKP(b), później zaś KPZR) posiadała monopol na rządzenie oraz bezwzględnie się rozprawiała z wszystkimi przejawami opozycji w stosunku do politycznego systemu. Przemoc a także terror były podstawowym środkiem działania politycznego. Zorganizowany państwowy terror prowadzony był przez funkcjonujące organy bezpieczeństwa (tzn. CZEKA, NKWD) oraz system koncentracyjnych obozów nazywanych łagrami. Znacznie go ułatwiało radzieckie ustawodawstwo, jakie pozbawiało obywatelskich praw ludzi zaliczanych do klasy wyzyskiwaczy (radziecka konstytucja z roku 1924). Wszystkie dziedziny publicznego życia poddane zostały kontroli państwa a także partii. Powszechnie obecna indoktrynacja, przy pomocy oświaty oraz cenzury pozwalała na kształtowanie człowieka - oddanego ślepo komunizmowi. Całe życie jednostki zorganizowane zostało przez państwo oraz poddane nadzorowi z jego strony, począwszy od dzieciństwa aż do śmierci przez przynależność do pionierskiej organizacji (dzieci), komsomolskich (młodzież) oraz komunistycznej partii (dorośli). Doszło do teatralizacji publicznego życia przez organizowanie na masową skalę uroczystości, jakie miały potwierdzać wspaniałą organizację, tym samym również wyższość komunistycznego państwa. Absolutyzowanie roli przywódców komunistycznych jak Włodzimierza Lenina oraz Józefa Stalina, w przypadku tego drugiego doprowadziło do rozbudowanego monstrualnie kultu jednostki.
Lenin przemawiający.
Gospodarka w nowym państwie oparta była na nakazowo - rozdzielczym systemie oraz planowości, podstawą których stała się nacjonalizacja wszelkich środków produkcji. Jedynie na bardzo krótki czas od tego odstąpiono w ramach tzw. Nowej Ekonomicznej Polityki (NEP), prowadzonej w latach 1921-1924. Jednakże po śmierci W. Lenina rozpoczęła się nagonkę na tzw. spekulantów oraz ich aresztowania. Przedstawiana przez Józefa Stalina koncepcja dotycząca uprzemysłowienia ZSRR zakładała przede wszystkim szybki rozwój przemysłu, który realizowany był w pięcioletnich gospodarczych planach (1928 -1932, 1933 -1937, 1938 -1942). Podczas pierwszej pięciolatki zbudowanych zostało 1500 przemysłowych zakładów jak również przeszło 5700 km linii kolejowych. Wówczas podjęte gigantyczne przemysłowe oraz energetyczne przedsięwzięcia doprowadziły między innymi do wybudowania hutniczego kompleksu w Magnitogorsku jak również elektrowni wodnej Dnieproges. Budowy te odbywały to się w wyjątkowo ciężkich terenowych i klimatycznych warunkach, przy niesamowitym zacofaniu technicznym. W trakcie drugiej pięciolatki doszło do narodzin tzw. ruchu stachanowskiego, zwanego socjalistycznym współzawodnictwem w pracy. Procesowi uprzemysłowienia również towarzyszyły całkiem odmienne dwa zjawiska: entuzjazm a także poświęcenie pewnej części społeczeństwa i nieludzki wręcz wyzysk oraz poniżanie godności mas ludzkich, zniewolonych do granic możliwości.
Planowość w komunistycznej gospodarce spowodowała wrogość radzieckiego państwa w stosunku do prywatnej własności w rolnictwie. Ustrojowe pryncypia a także katastrofalna sytuacja żywnościowa doprowadziły do ogłoszenia w roku 1929 przez Stalina tzw. programu kolektywizacji. Realizowanie tego programu polegało na łączeniu przymusowym prywatnych chłopskich gospodarstw we wspólne gospodarstwa, tzw. kołchozy. Wszystkich sprzeciwiających się temu, a szczególnie gospodarzy zamożniejszych czyli tzw. kułaków, umieszczano w łagrach albo zsyłano na Syberię. Nasilenie kolektywizacyjnej akcji miało miejsce w latach 1929 -1932. Wówczas uznano, iż co piąte chłopskie gospodarstwo jest kułackie. Powszechne aresztowania a także wywózki spowodowały potworną dezorganizację oraz spadek rolnej produkcji. Na skutek występującego wówczas głodu zmarło, w latach trzydziestych XX wieku, przeszło 10 mln ludzi.
W ZSRR rozwojowi komunizmu od początku lat trzydziestych towarzyszyło zjawisko tzw. kultu jednostki. Było to związany z wodzem partii oraz państwa czyli Józefem Stalinem. Kult ów przede wszystkim wyrażał się przez wyolbrzymianie roli J. Stalina jako osoby kierującej państwem, a równoczesnym pomijaniu roli wszystkich innych członków zarówno kierownictwa jak też społeczeństwa. Wpajano również ludziom całkowicie fałszywe przekonanie, że wszystkie osiągnięcia radzieckiego narodu są dziełem rozumu oraz woli wodza. Osoba jego niemal stała się przedmiotem religijnego kultu. Jego imieniem nazywano miasta, ulice, place, zakłady przemysłowe, szczyty gór, kołchozy, instytucje publiczne oraz wznoszono mu liczne pomniki. Wszystkie sale obrad przyozdobione były jego posągami oraz podobiznami. Portrety Stalina noszono podczas pochodów. Cytaty z jego dzieł lub przemówień były wystarczającym argumentem w każdej, nawet naukowej dyskusji. O skali tego problemu świadczyć może fakt, iż przed wybuchem drugiej wojny światowej, znacznie więcej zakładów przemysłowych w Związku Radzieckim nosiło imię Józefa Stalina niż Włodzimierza Lenina. Próba jakiejkolwiek krytyki wobec Józefa Stalina karana była sankcjami partyjnymi, częściej zaś represjami od władz bezpieczeństwa. Fakt ten potwierdził okres tzw. Wielkiego Terroru przypadający na lata 1936 -1939, kiedy to śmierć poniosło ok. 4,5 mln rzeczywistych albo urojonych przeciwników Józefa Stalina.