Meksyk - warunki naturalne

Pod względem ukształtowania powierzchni Meksyk jest krajem o przewadze gór i wyżyn; przeszło połowa powierzchni leży powyżej 1000 m n.p.m. Cechą charakterystyczną jest również duża sejsmiczność jego obszarów górskich. Do roku 1948 zanotowano tu 350 trzęsień ziemi, głównie w strefie pacyficznej. Prawie wszystkie szczyty górskie są czynnymi lub wygasłymi wulkanami. Niektóre z nich, jak np. Paricutin, Jo-rulho i El Boąueron, powstały w połowie XX w. Środkową część kraju zajmuje Wyżyna Meksykańska, płaskowyż wznoszący się od 600 m na północy do 3000 m n.p.m. na południu. Równoleżnik 21 szer. geogr. pn. dzieli go na dwie części: Mesę Północną i położoną na południe od niej Mesę Centralną. Mesa Północna urozmaicona jest grzędami górskimi, między którymi znajdują się bezodpływowe baseny, zwane bolsonami. Cechą tej wyżyny jest mała ilość opadów rocznych (400-500 mm) i częste posuchy.
Płaskowyż Centralny o średniej wysokości 2000-2600 m n.p.m. ma więcej opadów, aczkolwiek i one nie wystarczają dla rolnictwa, które wymaga sztucznego nawadniania. Wulkany występują tu jeszcze częściej niż na północy. Kotliny śródgórskie położone na dużych wysokościach są gęsto zaludnione i dobrze zagospodarowane. Na obszarach wzniesionych od 1000 do 2500 m n.p.m. mieszka 75% ludności Meksyku. Tutaj powstały też największe miasta - stolica Meksyk, położona na wysokości 2300 m n.p.m., Guadalajara licząca 2076 tyś. mieszkańców (1976), San Luis Potosi 292 tyś., Puebla 499 tyś. i inne.
Wyżynę Meksykańską od wschodu zamykają południkowe przebiegające pasma górskie Sierra Mądre Wschodnia i Sierra Mądre Zachodnia.
W południowej części Wyżyny Meksykańskiej przebiega równoleżnikowo pasmo górskie, zwane Poprzeczną Sierra Wulkaniczną, o długości 800 km. Znajdują się tu najwyższe szczyty Meksyku zarazem stożki wulkaniczne
Pico de Orizaba (5747 m n.p.m.), Popocatepetl (5452 m) i inne.
Południową granicę Wyżyny Meksykańskiej stanowi Sierra Mądre del Sur. Na wschód od tego pasma znajduje się obniżenie przesmyku Tehuantepec, będącego tektonicznym zapadliskiem, którego środkiem przepływa rzeka Coat-zacoalcos. Za przesmykiem teren wznosi się i przechodzi w wyżynę Sierra de Chiapas z obniżeniem w centralnej części.
Po obu stronach wybrzeża morskiego ciągną się niziny: pacyficzna o szerokości do 200 km oraz jeszcze szersza - karaibska.
Charakterystyczną krainą jest Półwysep Dolnej Kalifornii o suchym półpustynnym klimacie, urozmaicony pasmami górskimi, przebiegającymi równolegle do wybrzeży, z największym szczytem San Pedro Martin (3100 m n.p.m.).
Drugim odizolowanym regionem jest nizinny półwysep Jukatan o silnie rozwiniętych zjawiskach krasowych.
Warunki termiczne Meksyku zależą, przede wszystkim od wysokości n.p.m. Podobnie jak w Wenezueli i Kolumbii występują tu strefy klimatyczno-roslinne: tierra caliente, templada, fria i helada. Pod względem warunków opadowych Meksyk dzieli się na część północną -posuszną, gdzie roczny opad waha się od 400 do 500 mm, oraz południową z opadem 3000-4000 mm. Granica między tymi strefami przebiega wzdłuż przesmyku Tehuantepec. Jak z tego wynika, 2/3 powierzchni kraju ma niedostateczną ilość opadów i wymaga sztucznego nawadniania. Na północnym zachodzie okres bezdeszczowy trwa od 8 do 11 miesięcy. Częste są klęski posuchy. Na obszarach suchych i półsuchych żyje jednak 2/3 ludności Meksyku.
Obszary sztucznego nawadniania, dostarczające ponad połowę zbiorów, zajmują w Meksyku ok. 120-130 min ha, czyli 12% gruntów ornych.
Roślinność północnej i centralnej części Meksyku stanowią kserofity: kaktusy (ok. 500 gatunków) oraz agawy (ok. 140), z których wiele ma znaczenie użytkowe. W części południowej, wilgotnej, rosną lasy, które w wyniku rabunkowej gospodarki zajmują obecnie tylko 15% powierzchni kraju. Przed konkwistą zajmowały one 70% powierzchni Meksyku.