Jak żyć, aby w pełni być człowiekiem?

Jest to pytanie na które na pewno nie znajdziemy odpowiedzi w zwyczajnej encyklopedii, lecz w pamięci, książkach oraz doświadczeniu. Nie da się opisać w kilku zdaniach, ten temat można by rozwijać na kilka godzin, ale ja postanowiłam streścić i wyciągnąć najważniejsze wnioski.
Pierwsze co nachodzi mi na myśl to cytat Phila Bosmansa ?Być człowiekiem?. Jest to najważniejsze i najtrudniejsze zadanie w życiu, z którego nie wszyscy się wywiązują. W tych czasach większość ludzi ugania się za pracą, pieniędzmi, a całkowicie zapominają o miłości przyjaźni i dobroci. Wartości materialne nie pomogą nam w zostaniu prawdziwymi ludźmi. Musimy poczuć i poznać życie prawdziwe: radości, smutki i troski. Fragment książki pt. ?Dziady? - ?Kto nigdy nie doznał goryczy ni razu, ten nigdy nie dozna słodyczy w niebie? mówi, że kto na ziemi nie zazna żalu, złości, smutku nie zazna szczęścia w niebie. Lecz najważniejszym uczuciem , które zaznać musi człowiek jest miłość o tym świadczy cytat ? Kwiat potrzebuje słońca , aby być kwiatem; Człowiek aby naprawdę być człowiekiem potrzebuje miłości - kochać i być kochanym?
Książka, która porusza ten problem to ?Opowieść wigilijna? Karola Dickensa. Opowiada o bogaczu, okrutnym egoiście, chytrusie Scrooge'u, który nie uznawał świąt, miłości i dobroci innych ludzi. W noc wigilijną objawiają mu się duchy i przedstawiają możliwość spędzenia świąt w miłej, ciepłej i rodzinnej atmosferze. Po wizycie ostatniego zjawy, która pokazuje mu jego przyszłość, definitywnie Scrooge postanawia zmienić swoje życie i zostaje prawdziwym człowiekiem.
Alighieri Dante mówi ?Nadzieja przychodzi do człowieka wraz z drugim człowiekiem? inaczej człowiek może pocieszać, przywracać radość, wesprzeć ciepłym, dobrym słowem, okazywać zrozumienie. Przeciwną tezę wysuwa Arystoteles ?Ten człowiek jest wolny, który żyje dla siebie, a nie dla innych? z tą myślą się nie zgadzam, ponieważ nie wyobrażam sobie życia w samotności.
Moim zdaniem prawdziwym i największym człowiekiem ostatnich czasów był Jan Paweł II, który wiele przeszedł. Już w dzieciństwie stracił bliskie, kochające go osoby, przeżył II wojnę światową, ale mimo to był wesoły i pogodny, umiał pocieszyć i zrozumieć innych. Jako osoba duchowna potrafił dogadać się z władzami państwa, miał wspólny język z młodzieżą, dziećmi i umiał zrozumieć starszych, schorowanych ludzi. W swoich encyklikach, kazaniach i naukach poświęcił dużo czasu omawiając człowieka od strony duchowej. Jan Paweł II mówi ?Wyrazem prawdziwego dobra jest dobro wspólne, które nie sprzeciwia się dobru indywidualnej osoby, bowiem dobro wspólne przyczynia się najbardziej do pełnego i gruntownego rozwoju człowieka?.
Podsumowując moje rozważani na temat człowieczeństwa uważam iż prawdziwie być człowiekiem - to być człowiekiem dla drugiego człowieka.