Malarstwo XX wieku
Kubizm - akcentowanie konstrukcji form i sprowadzaniem ich do najprostszych elementów geometrycznych (stąd nazwa cube). Kubiści starali się przełożyć 3d rzeczywistość na płaszczyznę obrazu, prezentując formy jakby oglądane z różnych punktów widzenia. Przedstawiciele: Picasso, Braque.
Abstrakcjonizm - zero podobieństwa, zero aluzji do rzeczywistości, narodziła się w Rosji, trwa do dzisiaj w wielu formach - przedstawiciele: Kandinsky, Malewicz, Mondrian - lokalizacja: Rosja, Francja, Niemcy
Surrealizm - skrajnie opozycyjny wszelkim przejawom realizmu, usiłuje wyrazić niekontrolowany przepływ myśli i przypadkowych skojarzeń - przedstawiciele: Salvadore Dali
Dadaizm - zerwanie z podstawą sztuki, jaką jest porządek; nazwa wywodzi się z dziecięcego słowa dada oznaczającego zabawkę. Polega na prowokacji publiczności niefrasobliwym stosunkiem do uznanych dzieł, a także przypadkowymi kompozycjami, składającymi się z różnych wycinków lub przedmiotów (technika kolażu). Przedstawiciele: Duchamp, Picabia, Hans Arp, Max Ernst
Futuryzm - wynik fascynacji rozwojem techniki, dynamizmem cywilizacji. Głównymi wątkami była technika, miejski pejzaż i gwałtowny ruch.
Konceptualizm - awangardowy nurt, który rezygnuje z tworzenia dzieł sztuki w sensie tradycyjnym; działalność artysty sprowadza się do realizowania często prowokujących pomysłów, np. pewien włoski artysta wystawił w galerii puszkę, na której widniała etykieta: ?Zawiera nieskończenie długą linię?. Przedstawiciele: Duchamp, Manzoni, Gostomski, Świdziński.
Konstruktywizm - akcentuje społecznie funkcje sztuki; artysta, korzystając ze zdobyczy techniki, powinien tworzyć na potrzeby dnia codziennego, np. projektować przedmioty dla przemysłu.
Neorealizm - tendencje realistyczne (dojrzała faza twórczości Picassa)
Kubizm i abstrakcjonizm
Impresjonistyczne zainteresowanie problemem postrzegania doprowadziło niektórych artystów do chęci doskonalszego pokazania na obrazie trójwymiarowości obiektu. Zbiegło się to z odkryciem prymitywnej sztuki afrykańskiej, która zelektryzowała artystów, na czele z Picassem. To właśnie ze zderzenia tych tendencji narodził się kubizm, pierwszy silnie zgeometryzowany kierunek malarski. W pierwszych latach XX wieku coraz śmielsze eksperymenty z porzuceniem naturalizmu doprowadziły w końcu do powstania malarstwa abstrakcyjnego. Abstrakcjoniści nie przedstawiali na swoich obrazach obiektów realnie istniejących, lecz skupiali się na konstruowaniu kompozycji obrazu jedynie z plam barwnych.
Surrealizm i dadaizm
Z podobnych poszukiwań powstał surrealizm, jeden z najważniejszych kierunków dwudziestowiecznej sztuki. Surrealiści również uznali, że świat widzialny jest niewystarczający dla bogatych możliwości artysty, i skupili się na świecie rzeczy nieistniejących. W przeciwieństwie jednak do abstrakcjonistów, nie były to nie przypominające niczego kształty (zazwyczaj geometryczne), lecz najczęściej znane nam przedmioty umieszczone w nietypowych okolicznościach lub o zmienionych właściwościach. Surrealistyczny z natury jest dadaizm - kierunek bardziej intelektualny niż malarski.
Na wystawach dadaistów publiczność mogła dać wyraz swojemu stosunkowi do ich twórczości (np. siekiera na łańcuchu dołączona do kompozycji z zaproszeniem, by zniszczyć "dzieło").