Sinuhe to główny bohater powieści Miki Walteriego ?pt. ?Egipcjanin Sinuhe?. Książka jest pamiętnikiem spisanym przy końcu życia przez głównego bohatera. Spisywał on swoje dzieje nie dla sławy i chwały, lecz aby przypomnieć sobie dni dzieciństwa, osiągnięte sukcesy oraz dobre uczynki wobec innych ludzi.
Narodziny i pochodzenie Sinuhe były otoczone tajemnicą. Jako niemowlę został odnaleziony przez Kipę w trzcinowej łódce płynącej Nilem. Kipa to Egipcjanka mieszkającą w Tebach wraz z swym mężem Senmuntem, egipskim lekarzem biedaków. Razem, Kipa i Senmunt, zaopiekowali i stali się rodzicami znalezionego chłopca. Otoczyli go wielką miłością i opieką. Wychowywał się razem z dziećmi biedoty, beztrosko bawiąc się z nimi. Nie zaznał głodu i krzywdy, ponieważ o jego dobro troszczyli się przybrani rodzice. Nie obchodził tylko swoich urodzin, gdyż nikt tak naprawdę nie znał ich daty.
Sinuhe jako dziecko chciał zastać żołnierzem, ponieważ zabawa w wojnę była główną rozrywką chłopców z jego dzielnicy. Uważał, że zawód żołnierza był najbardziej zaszczytny i dający uznanie wśród ludzi oraz przynosił różnego rodzaju korzyści. Ponadto żołnierz nie musiał uczyć się trudniej stuki pisania, a Sinuhe tej nauki bał się najbardziej. Po odwiedzinach u biedaka, weterana wojny, żołnierza bohatera Sinuhe zniechęcił się i zrezygnował z planów zostania żołnierzem. Ojciec zaprowadził go do szkoły kapłana Oneha gdzie przez kilka lat główny bohater uczył się pisać. Był pojętnym i pilnym uczniem. Aby kontynuować naukę wybrał się z ojcem do Świątyni Amona by tam zdobywać wiedzę lekarską. Sinuhe był pilnym i pracowitym studentem. Był ostrożny w swoich wypowiedziach i zachowaniu, dzięki czemu unikał kar często stosowanych przez kapłanów. Jego trud zaowocował. Został wyświęcony na kapłana a następnie kontynuował naukę w Domu Życia gdzie przygotowywał się do zawodu lekarza. Praktykował u ojca, który przekazał Sinuhe swoją wiedzę i doświadczenie.
Sinuhe założył swój własny gabinet lekarski. W prowadzeniu praktyki lekarskiej pomagał mu jego niewolnik, jednooki sługa- Kaptah. Sinuhe i jego służącego przyjaźń. Kaptah pomagał swojemu panu, prowadził jego interesy, pomnażał jego pieniądze, był jego powiernikiem i zawsze o niego się troszczył. Udzielał mu dobrych rad i był taki przekonywujący, że Sinuhe często korzystał z nich i dobrze na nich wychodził. Ich przyjaźń była nietypowa, jak na tamte czasy, gdyż sługę i jego pana nie powinna była łączyć tak bliska zażyłość. Przyjaźń ta przetrwała aż do ostatnich dni życia egipskiego lekarza.
Główny bohater ma także przygody miłosne. Poznał on piękną Nefernefernefer i zakochał się w niej bez pamięci, chorą, ślepą miłością. Ona nie odwzajemniała jego uczuć. Zależało jej tylko na jego majątku. Wyłudziła od niego wszystkie dobra materialne, które miał i zagarnęła także mienie jego rodziców w zamian za chwile rozkoszy. Porzuciła go wraz z końcem pieniędzy, które posiadał. Znienawidził za to Nefernefernefer. Czuł, że zachował się haniebnie i nikczemnie wobec swoich rodziców oddając ich cały dorobek oraz pieniądze ich na pochówek a przecież tak oni tak bardzo go kochali. Miał ogromne wyrzuty sumienia, dlatego zatrudnił się do pracy w Domu Śmierci bez zapłaty przez 30 dni. W tym czasie zabezpieczył ciała swoich rodziców przed rozpadem a przy okazji nauczył się sztuki balsamowania zwłok. Następnie wykradł ciała Kipy i Senmunta z Domu Śmierci i pochował ich w Mieście Umarłych, aby w ten sposób zabezpieczyć im godne życie po śmierci według ówczesnych wierzeń. W późniejszym czasie zemścił się na Nefernefernefer za to, że, w jaki sposób go potraktowała. Oddał ją żywą, ale nieprzytomną pomywaczom zwłok. Zemsta ta jednak nie przyniosła mu ulgi i satysfakcji.
Inną kobietą jego życia była Minea, tancerka i bogini byków. Sinuhe i Minea darzyli się platoniczną, lecz odwzajemnioną miłością. Stanowili oni niemal idealną parę. Niestety nie mogli być razem. Minea musiał oddać swoje życie za swojego boga z Mitanni. Egipcjanin bardzo przeżył jej śmierć, rozchorował się. W swoim dalszym życiu często wracał myślami do chwil spędzonych z ukochaną.
Ostatnią kobietą jego życia była piękna Merit, barmanka z szynku ?Ogon Krokodyla?. Została ona matką jedynego syna, którego miał Sinuhe, Tota. Obydwoje niestety zginęli podczas zamieszek w Tebach. Merit ukrywała ojcostwo Sinuhe. Dowiedział się on o tym, że był ojcem Tota dopiero po jej i jego śmierci.
Sinuhe był związany z najwybitniejszymi osobistościami swojej epoki. Znał osobiście faraona Ehnatona, był jego lekarzem i przyjacielem. Uznał jego nowego boga i uwierzył w jego nową wizję świata. Religia faraona Ehnatona doprowadziła do Świętej Wojny w Egipcie niosąc śmierć, krzywdę ludzką i cierpienie. Sinuhe był świadkiem tych wszystkich wydarzeń. Ehnaton ginie z rąk swojego lekarza otruty silną trucizną rozpuszczoną w winie. Sinuhe stał się mordercą. Jednak nie ostatni raz. W podobny sposób zabił on syna króla Hetytów- Szubatta, który miał zostać mężem księżniczki Beketaton a następnie faraonem Egiptu. Główny bohater miał świadomość swojego okrutnego postępowania i bardzo źle się z tym czuł.
Inną osobistością, którą znał był naczelny wódz wojsk faraońskich- Horemheb, który w późniejszym okresie swojego życia zostaje faraonem. Sinuhe został lekarzem jego wojsk i świadkiem wielu zwycięstw i sukcesów wojennych. Horemheb jako faraon wygnał u schyłku życia starego Sinuhe z Teb, ponieważ uważał, że poglądy wygłaszane przez niego mogłyby być przyczyną zamieszek lub następnej wojny w Egipcie.
Główny bohater książki Miki Walteriego był postacią bogatą i złożoną. Przyszło mu żyć w interesujących, burzliwych czasach. Na swojej długiej drodze życia spotykał wielu ludzi. Potrafił ciężko pracować, walczyć, pomagać potrzebującym, być bezinteresownym, dzielić się z innymi. Był także opiekuńczy, troskliwy, delikatny, uczciwy, ale również umiał nienawidzić, mścić się i zabijać. Uważam, że był wyjątkowym człowiekiem. Jego życie było pełne różnych sytuacji i zdarzeń, które prowokowały jego zachowanie. Raz było ono nieludzkie lub nieetyczne, innym razem przepełnione miłością do drugiego człowieka. Postać Sinuhe jest jedną z ciekawszych w literaturze.