Holocaust a dzieci !

Holocaustem nazywamy zbrodnie, ludobójstwo, zagładę Żydów podczas II wojny światowej przez III Rzeszę. Hitlerowcy traktowali Żydów jak rasę gorszą, ich zdaniem najlepsza była rasa aryjska. Dyskryminowali ich pozbawiając najpierw praw obywatelskich, póżniej więzili i mordowali. Dzieci są symbolem nowego życia, czystości i wrażliwości. W czasie wojny dzieci przedewszystkim żydowskie zostały pozbawione swojej niewinności i dzieciństwa, ponieważ wydarzenia okresu II wojny światowej odcisnęły głębokie piętno w ich świadomości.
II wojna światowa to dramatyczny okres dla bezbronnych dzieci. Wojna Adolfa Hitlera stała się pierwszą w historii wojną zwróconą także w kierunku dzieci. Wyznanie religijne dzieci żydowskich stało się pretekstem do nienawiści w stosunku do nich i wyeliminowania ich ze społeczeństwa. Małoletni więżniowie byli osadzani w obozach koncentracyjnych z powodu przeniesienia tam całej rodziny bądż podejrzeniami o współpracę z ruchem oporu. Dzieci żydowskie znalazły się w obozach ze względu na swoje pochodzenie. Matki i rodziny oddzielano od dzieci. Wiele nie przeżyło nawet transpotru do obozu z powodu przeładowania, braku żywności i wody. Małe dzieci, szczególnie noworodki w obozach odrazu "szły do komina", ponieważ nie były zdolne do pracy. Te, które przeżyły podczas selekcji w obozach nie wytrzymywały długo, wykończyły ich: praca ponad siły, małe racje żywnościowe. Na niektórych dzieciach przeprowadzane były eksperymenty medyczne, najczęstszą grupą na której przeprowadzano badania były bliżnięta. Podczas wojny Niemcy chcieli zlikwidować polską kulturę i naukę, zakazano uczenia się w języku polskim, dozwolony był tylko język polski nastąpiła germanizacja.Germanizacją czyli wynarodowieniem i przyswajaniem sobie języka i kultury niemieckiej objęte zostały w szczególności dzieci polskie. Wywożone zostały do III Rzeszy, gdzie tam zostawały adoptowane i wychowywane w duchu kultury niemieckiej. Wiele z nich nigdy nie dowiedziało się, że są Polakami, a wiele dotąd nie może odnależć swoich przodków. Dzieci żydowskie w gettach (miejscach wyznaczone dla Żydów, nie mogli opuszczać tego terenu) miały ograniczony dostęp do pożywienia, racje żywnościowe były znikome z tego powodu głodowały, co niemal w większości doprowadzało do śmierci. Niestety rodzice nie mogli im pomóc, ponieważ znajdowali sie w takiej samej sytuacji. Dzieci chcąc zdobyć żywność dla siebie i rodziny często próbowały przedostać się na stronę aryjską przez otwory w murach. Groziła im za to kara: bicie, katowanie, a także śmierć, niemieccy oficerzy strzelali do nich. Gdy nie zostały zakatowane czy rostrzelane groziła im śmierć głodowa lub obóz koncentracyjny. Postawa Polaków wobec żydowskich dzieci były różne, jedni kompletnie ignorowali ten problem, drudzy donosili i oddawali Żydów w ręce niemieckie, Ci ostatni pomagali im mimo konsekwencji, które mogli ponieść. Pomoc Polaków dotyczyła zdobywania żywności i lekarstw, ukrywania po ucieczce z getta i zdobywanie nowych dokumentów. Ukrywaniem dzieci żydowskich zajmowały się najczęściej klasztory.
II wojna światowa nie oszczędziła nawet małych, wrażliwych i bezbronnych istot jakimi są dzieci. Wiele z nich do dziś jako już dorosły, dojrzały człowiek nie może się uporać z dramatem jaki się dokonał w czasie wojny. Codzienność śmierci, strachu, głodu i przemocy wywarły ogromny wpływ na tak małych dzieciach, wspomnienia mają po dziś dzień, bo nie da się tak okrutnych scen zapomnieć.