Wyobraź sobie, że jesteś Orciem. Napisz romantyczny monolog, w którym podzielisz się swoimi wspomnieniami z domu rodzinnego.

Wyobraź sobie, że jesteś Orciem. Napisz romantyczny monolog, w którym podzielisz się swoimi wspomnieniami z domu rodzinnego.

Wierzchołek góry lodowej. Noc. Pełnia księżyca. Dookoła woda. Nie widać brzegu. W oddali błyskają pioruny. Pada grad. Na wodzie wysokie fale.

Orcio
(do siebie, po cichu, by nie obudzić śpiącego towarzysza ? niedźwiedzia leżącego obok)

Boże! Już raz uciszyłeś burzę będąc na statku ze swoimi uczniami, proszę Cię abyś uczynił to jeszcze raz. Grzmoty nie pozwalają mi się skupić podczas rozmyślania nad swoją osobą, swoją rodziną, nad życiem, istnieniem ludzkim. Cierpię! Boże! Zmiłuj się!
(burza ustaje)

Kiedy byłem dzieckiem, bałem się burzy. Bałem się wielu rzeczy. Byłem ogólnie bojaźliwy. Zawsze, gdy coś mnie przestraszyło, biegłem do ojca. Rzadko bywał w domu. Najczęściej siedziałem sam. Do matki też nie mogłem się przytulić, zmarła gdy byłem młody.
(widać łzę płynącą po policzku Orcia)

Najczęściej dawałem sobie radę sam. Siadałem pod moją ulubioną topolą i czytałem lub obserwowałem przyrodę. Bardzo lubię małe żuczki i biedronki. Wszystko się radykalnie zmieniło, gdy zacząłem chorować.
(na drugim policzku można zauważyć łzę)

Nie minęła chwila, nie minęło przysłowiowe mrugnięcie oka, gdy straciłem wzrok. Pamiętam, że ojciec był wtedy przy mnie. Cierpiał razem ze mną. Trzymał mnie za rękę, obwiniał się, że to jego wina. Próbował mnie pocieszać, że wyzdrowieję, odzyskam wzrok, ale wiedziałem, że od tego dnia na życie będę patrzył innym wzrokiem
(w oddali potężny grzmot!)

Następnie moje życie stało się bardzo monotoniczne. W nocy ? ciemność, w dzień ? ciemność. W końcu straciłem poczucie czasu.
(Orcio bierze odświeżającą kąpiel w lodowatych wodach jeziora Michigan)

Mamo, strasznie tęsknię! Tak dawno już Cię nie spotkałem w moich widzeniach! Tak dawno nie słyszałem Twojego głosu! Czasami mam ochotę spotkać się z Tobą już tam w niebie? Naprawdę jest mi bardzo źle, smutno na tym nic nieznaczącym świecie.
(milknie? odchodzi o trzy kroki na wschód, bierze kawałek pergaminu oraz pióro, siada i zaczyna tworzyć nowe dzieło