Zmiany w prawie rozwodowym w czasie rewolucji

Zmiany w prawie rozwodowym w czasie rewolucji francuskiej
Wynikiem rewolucji francuskiej były również zmiany w prawie rozwodowym. Zmiany te powstały na skutek konfliktu pomiędzy prawami jednostki , rodziną a kontrolą państwa. Rewolucja francuska jako taka w ogóle jako pierwsza ustanawia prawo do rozwodu. Instytucja rozwodu powstała dzięki liberalnym ideą wyrażonym w konstytucji z 1791 r. Której to art. 7 nadawał małżeństwu charakter świecki, i zmieniał małżeństwo w obopólny kontrakt. Logicznym następstwem takiego postępowania było to iż każda ze stron mogła ten kontrakt rozwiązać. Dużą rolę w takim postępowaniu odegrało również oddzielenie kościoła od państwa. Biorąc pod swoją pieczę małżeństwo państwo przejmowało pod swoją kontrolę sprawy związane z życiem rodzinnym. W dyskusji na temat rozwodu nowymi lecz koronnymi argumentami było: uwolnienie kobiet od despotyzmu mężów , uwolnienie ich z nieszczęśliwego związku , oraz wolność sumienia dla protestantów i żydów którym religia nie zabrania rozwodów. W 1792 r. Uchwalono niezwykle liberalną ustawę wymieniającą siedem przyczyn z powodu których można się było rozwieść, były to: obłąkanie, skazanie współmałżonka, jego infamia, zbrodnie, znęcanie się jednego z nad drugim, notoryczna rozwiązłość obyczajów, porzucenie trwające co najmniej dwa lata, zniknięcie bez żadnych wieści na co najmniej pięć lat , oraz emigracja. Z tych powodów rozwód był udzielany natychmiast. Mało tego , małżonkowie mogli również rozwieść się za obopólną zgodą w terminie czterech miesięcy , a rozwód orzekano również ? z powodu niezgodności usposobienia i charakterów? jeśli minęła sześciomiesięczna próba pogodzenia się. Aby powtórnie zawrzeć związek małżeński od chwili rozwodu musiał upłynąć co najmniej rok. Koszta sądowe były tak niskie że stać na nie było prawie każdego. A z powodu tego że prócz mężczyzn również kobiety mogły żądać rozwodu była to najbardziej liberalna ustawa na świecie. W epoce napoleońskiej prawo to zaostrzono i w rozdziale 6 kodeksu cywilnego wymienia sie tylko trzy przyczyny zezwalające na rozwód , są to: skazanie, znęcanie się, zdradę małżeńską . W latach 1792 ? 1803 udzielono we Francji około 30 tys. Rozwodów. Rozwodzono się we wszystkich warstwach społecznych, chociaż częściej byli to rzemieślnicy, kupcy i przedstawiciele wolnych zawodów.
Korzyść kobiet była bezdyskusyjna gdyż dwie trzecie rozwodów odbyło się na ich wniosek. Zaś rozwody za obopólną zgodą są nie liczne , średnio jeden na pięć przypadków. Najczęstszymi powodami rozwodów były porzucenie lub nieobecność, następnie zaś nie dopasowanie. Zaś znęcanie się jako powód co nie dziwi najczęściej wymieniaj kobiety. Prawo rozwodowe nie miało na celu tylko wyswobodzić jednostkę z trudnej sytuacji życiowej, ale służyła też rozwojowi trybunałów rodzinnych przed którymi stawali nieszczęśnicy. Rozwód był powszechnie akceptowany ,gdyż aż dwie trzecie spraw kończyło się jego orzeczeniem. Jednak tylko jedna czwarta osób decydowała się na ponowne małżeństwo . Po roku 1816 kościół uznawał powtórne małżeństwo pod warunkiem że poprzednie było tylko cywilne. Konflikty o dzieci w związku z rozwodami były w tych czasach rzadkie gdyż nie były one uznawane za część komórki rodzinnej.
Pomimo tego za czasów rewolucji instytucja małżeństwa przeżywa swój rozkwit