Felieton „Życie młodzieży w blokach”

Rozglądając się dookoła, często widzimy swoich rówieśników, jedni są samotnikami, siedzą w mieszkaniach przy telewizorach, komputerach, inni szukają grup o wspólnych zainteresowaniach.

Wyglądając przez okno widzę chłopców ćwiczących na deskorolkach. Uparcie i wytrwale powtarzają ewolucje wymyślone przez siebie lub podpatrzone u innych. Robią to w skupieniu, jednak są otwarci na innych. Kiedyś sam spróbowałem być razem z nimi, przyjęli mnie, doradzali jak lepiej i bezpieczniej jeździć, nie wyśmiewali, traktowali mnie jak równego sobie.

Innym razem obserwowałem grupę ?rolkowców? - świetna zabawa. Można przemieszczać się na rolkach szybko, wykonywać ewolucje. Trzeba być równie sprawnym fizycznie jak na deskorolkach.

Często spotykamy się pod koszami (ale nie tymi ze śmieciami) i chętnie rzucamy do nich piłkę. Jest przy tym dużo radości i również można wykazać się sprytem i sprawnością fizyczną. Dla odmiany, innego dnia, kopiemy piłkę do bramki, tak po prostu dla zabawy.
Czasem jest ochota na grę w ping-ponga na stołach, które są postawione na wolnym powietrzu, na stałe. Trzeba tylko chęci, wyjść z mieszkania i pomysł na ? życie.

Do szkoły też mamy blisko a tam nowe możliwości. Czasem nie wiadomo, gdzie ?skierować swój czas?. Zabawnie bywa na zajęciach teatralnych. W ciekawy sposób można patrzeć na sztukę i tworzyć coś ?swojego? pod okiem nauczyciela, który stara się inspirować nasze twórcze fantazje plastyczne. Lubiący muzykę mogą wyśpiewać swoje emocje w chórze lub wygrać i wyśpiewać w zespole muzycznym. Tu każdy z nas pracuje indywidualnie z nauczycielem, lecz później tworzymy zespół ? jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. W tych murach, można również rozwijać swoje sportowe pasje ( nie tylko przed blokiem) w bardziej zorganizowany, systematyczny sposób, lecz nie każdemu to odpowiada.

Zapewne można widzieć bardziej ciemne strony mieszkania na tych osiedlach, ja jednak uważam, że mamy dużo różnych możliwości rozwoju i ciekawego, życia w blokach, trzeba tylko chcieć dostrzec je, wykonać pierwszy krok, by życie nabrało koloru i sensu.

Opracował Jacek Wielgosz