Pożegnanie

Przed Bogiem zamknęłam drzwi do serca swego
Przestałam oczekiwać GO, Ojca naszego
Z resztą nikogo nie chciałam przyjąć .
Było mi dobrze ze samym sobą.
Boga nie ma - krzyknęłam!
A może jest? - przestraszyłam się.
Na pewno juz nie przyjdzie - pomyślałam.
Tak jest dobrze - niczego nie będę zmieniała.
Może po prostu miłości się bałam?
Że kocha zupełnie inaczej?
Że patrzy dużymi oczami?
Że ma wielki nos?
Że ma twarz pokrytą piegami?
Że mnie zbije?
Bo zgrzeszyłam na nowo?
I przyśnił mi się Bóg, we własnej osobie
Kazał uwierzyć swym oczom i zmęczonym dłoniom
Kazał uwierzyć w dotyk i smak
Kazał uwierzyć w ból i strach
I któregoś dnia ?
Kazał uwierzyć w Niego.
I nagle zjawia się Rekolekcjonista.
Ciemna karnacja, szata zielona
Może by warto go posłuchać?
Może on, coś o Bogu doda?
Powiedział o Kostce Rubika,
Że nawet rozsypana ścieżka
Doprowadzi do Boga,
który w Niebie mieszka.
O trampkach ze skrzydłami,
o drodze do nieba
I o tym ?
Że Bóg zawsze czuwa nad nami
I że się nie gniewa
O miłości i uczuciach,
o samotności i nadziei,
o życiu
i o tym, że tak wiele ludzi go ceni.
Że choć idą przez życie z bólem i cierpieniem
Poważnym problemem, prywatnym problemem
To znają Boga lub chcą się zbliżyć do niego
Poznać ? Pokochać ? Zapamiętać ! Takim jaki jest.
I nie rezygnować z niego.
Z zapałem każdy słuchał twego głosu wołania
Gdy mówiłeś, o Biblii nikt się nie wzbraniał
Nikt nie czekał na to, aż skończysz opowiadać
Tylko łaknął więcej, chciał twą mądrość zbadać.
Chciał by to co prawdziwe w Biblii napisane
Stało się hymnem na wiodące drogi dane.
Przybyłeś tu po to, rekolekcjonisto
by w kilku słowach
Nauczyć nas z Biblii mądrości
Która w Boga żyłach płynie
I równie teraz
płonie w naszych sercach
Jak iskra trzeszcząca o kamień
Jak wiatr, który szuka cichego zagajnika
Jak bryza morska pękająca wśród skał
A teraz jedynie
Słowami dziecka mogę podziękować,
gdyż innych nie znam wartości.
Są obce i nieznane mej osoby skromności.
Dlatego teraz w imieniu wszystkich nas
Powiem za mnie i za ciebie i za każdego z was
Dziękujemy.