Opisz dwie wybitne postacie z 20-lecia międzywojennego i uzasadnij swój wybór

W okresie XX-lecia międzywojennego na polskiej arenie politycznej i gospodarczej pojawiło się wielu ludzi, którzy w pewnym stopniu przyczyniali się do budowania kraju i wyprowadzania go z kryzysu. Byli to ludzie, którzy na pewno chcieli dla Polski jak najlepiej. Człowiekiem, najlepiej znanym współczesnym Polakom jest zdecydowanie Józef Piłsudski, który w latach 1924-26 urósł do rangi „męża opatrzności” i był człowiekiem, na którego wszyscy Polacy liczyli w tamtym okresie.
Jednak, po zamachu majowym, odpowiadał on oficjalnie głównie za sprawy wojskowe, a gospodarkę i politykę zagraniczną rozwijali i umacniali ludzie, o których wówczas mało się słyszało. Jednym udawało się realizować założenia, które wyznaczał im Piłsudski, a inni po prostu robili to co trzeba akurat w danej chwili zrobić, przez co bardzo pomagali krajowi. Do takich ludzi zdecydowanie należał inżynier Eugeniusz Kwiatkowski, który chyba najwięcej dobrego zrobił w sprawie polskiej. Właśnie dlatego będzie on jedną z postaci, które opiszę.
Drugą opisywaną przeze mnie osobą będzie Władysław Grabski. To głównie dzięki niemu Polska wyszła z kryzysu gospodarczego w 1924 r. i mogła się rozwijać jak normalne państwo. Grabski przyczynił się również do umocnienia na wiele lat polskiej złotówki, którą sam stworzył.

Eugeniusz Kwiatkowski urodził się 30 grudnia 1888 r. w Krakowie. W latach 1907 – 1910 studiował chemię na Politechnice Lwowskiej. Studia ukończył w 1912 r. na Uniwersytecie w Monachium, gdzie uzyskał dyplom inżyniera chemika. W okresie nauki we Lwowie związał się z młodzieżowymi organizacjami niepodległościowymi "Zet" i "Zarzewie", a następnie był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Praktykę zawodową zdobywał w Łodzi, Lwowie i Lublinie, gdzie zastał go wybuch I wojny światowej. Kwiatkowski walczył najpierw w Legionie Wschodnim, później w Legionach Polskich i konspirował w Polskiej Organizacji Wojskowej. W okresie wojny polsko-bolszewickiej pracował w Głównym Urzędzie Zaopatrzenia Armii przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. Nie wiązał jednak swej przyszłości z armią i w 1921 r. wystąpił z wojska w stopniu porucznika.
Eugeniusz Kwiatkowski zainteresował się pracą naukową na Politechnice Warszawskiej, gdzie uzyskał też docenturę. Już w 1923 r. jego kolega z Polskiego Towarzystwa Chemicznego – prof. Ignacy Mościcki wezwał go do współkierowania przejętą od Niemców fabryką chemiczną w Chorzowie. Kwiatkowski został jej dyrektorem technicznym.
Po przewrocie majowym w 1926 r. powołany został do Warszawy na stanowisko ministra przemysłu i handlu w rządzie Kazimierza Bartla. Funkcję tę pełnił przez 4 lata. W tym czasie przyczynił się do przyspieszenia budowy portu i miasta Gdyni, zapoczątkował rozwój towarzystw żeglugowych oraz sprawował pieczę nad budową najnowocześniejszej w owym czasie Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach pod Tarnowem, której w 1931 r. został naczelnym dyrektorem. Rok później z jego inicjatywy utworzono Zjednoczone Fabryki Państwowe Związków Azotowych, w skład których weszły fabryki: mościcka, chorzowska i Spółka Akcyjna "Azot" w Borach koło Jaworzna. Kolejny raz powołany na rządowe stanowiska pełnił w latach 1935 - 1939 funkcje ministra skarbu i wicepremiera w gabinetach Mariana Zyndrama - Kościałowskiego i Felicjana Sławoja - Składkowskiego kierując całokształtem życia gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej. Jego najważniejszą ideą gospodarczą była budowa zakładów w ramach planu Centralnego Okręgu Przemysłowego. Powstały wtedy: huta stali w Pławnie, która została wkrótce przemianowana na Stalową Wolę, fabryka celulozy w Niedomicach, fabryka gum jezdnych w Dębicy, elektrownia z zaporą na Dunajcu w Rożnowie, zakłady przemysłu lotniczego w Rzeszowie i Mielcu.

Po wybuchu II wojny światowej udał się na emigrację, w Rumunii jednak został internowany. Poświęcił się wtedy badaniem nad problemami historii gospodarczej świata. Powrócił do kraju w 1945 r., gdy otrzymał stanowisko Delegata Rządu do Spraw Wybrzeża i przewodniczącego Komisji Planu Rozbudowy Trójmiasta. Eugeniusz Kwiatkowski zapalił się do tej pracy, mógł powrócić nad ukochane morze. Szybko się jednak okazało, że nie może realizować swoich planów gospodarczych, gdyż nie zgadzały się one z linią polityczną nowego rządu. Kategoryczna odmowa Kwiatkowskiego na wstąpienie do PPR-u stała się bezpośrednią przyczyną usunięcia go z Delegatury i pozbawienia jakichkolwiek działań, w tym również naukowych (był autorem wielu rozpraw naukowych) i dydaktycznych (wykładał wtedy historię gospodarczą na Uniwersytecie Jagiellońskim). Po wygaśnięciu mandatu poselskiego w 1952 r. przeszedł na emeryturę.

Postać Władysława Grabskiego jest dość słabo znana współczesnemu pokoleniu Polaków. Mimo tego, że w okresie międzywojennej Polski obok Eugeniusza Kwiatkowskiego był najwybitniejszym politykiem gospodarczym II Rzeczpospolitej, dwukrotnym premierem, organizatorem reformy walutowo-gospodarczej w 1924r, pomysłodawcą utworzenia Banku Polskiego.
Władysław Grabski urodził się w 1874 r. Był on polskim politykiem prawicowym, ekonomistą i historykiem. Studia odbył w Paryżu i Halle. W 1904 r. został współzałożycielem nielegalnego Związku Pracy Narodowo-Politycznego związanego z ND, natomiast w latach 1905-12 był posłem do rosyjskiej Dumy Państwowej. W1914 r. założył i został prezesem Centralnego Komitetu Obywatelskiego. W swej karierze politycznej był min. ministrem skarbu i premierem. Od 1925 r. poświęcił się pracy naukowej, został nawet rektorem SGGW, założył Instytut Socjologii Wsi.
Grabski jako jedyny polski polityk dwudziestego wieku przedstawił spójną koncepcję polityki walutowo-gospodarczej, wyznaczył zadania do zrealizowania i konsekwentnie je zrealizował. Stworzył własną drogę reform, unikalną w skali Europy, nie skorzystał z wcześniejszych wzorców Austrii i Niemiec. Na uwagę zasługuje fakt, że Grabski przeprowadzając reformę walutową odrzucił zagraniczną pomoc finansową, korzystając jedynie z zasobów i środków wewnętrznych. Głównym celem reformy było zrównoważenie budżetu i wprowadzenie w miejsce marki polskiej nowej waluty – złotego polskiego. W 1924r. utworzono Bank Polski, który zastąpił Polską Kasę Pożyczkową. Reforma stała się wybawieniem dla "kulejącej" polskiej gospodarki. Nastąpił szybki i radykalny wzrost płac i ceny na rynku ustabilizowały się. Chyba jedynym negatywnym skutkiem reformy walutowej była niekomfortowa sytuacja przemysłu polskiego i naszego rolnictwa, jednak w pełni jest to zrewanżowane przez fakt, iż Polska w tym czasie była jedynym krajem Europy Środkowej, który za pomocą własnych sił i środków zdołała przezwyciężyć hiperinflację i powojenny chaos gospodarczy.

Uzasadniając wybór opisywanych przeze mnie postaci chciałem powiedzieć, że moim zdaniem były to najwybitniejsi Polacy okresu międzywojennego i to oni, wraz ze swymi współpracownikami i przyjaciółmi, zrobili dla Polski najwięcej. Główną strefą ich działań była gospodarka, gdyż to właśnie ona, po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości po 123 latach niewoli, potrzebowała jak najwięcej pomocy i troski. Kwiatkowski wpłynął na nią budując wiele fabryk i zakładów, w których można było zatrudnić tysiące Polaków. Nie tylko stworzył on te zakłady, ale w wielu z nich mądrze też zarządzał lub współzarządzał. To on też w znacznym stopniu przyczynił się do budowy portu w Gdyni oraz chciał rozbudowywać całe trójmiasto, co mu się nie udało z powodu konfliktu z władzami po II wojnie światowej.
Natomiast jeżeli chodzi o Grabskiego, to właśnie dzięki niemu Polska wyszła z kryzysu gospodarczego i przezwyciężyła hiperinflację. Grabski w znacznym stopniu przysłużył się to odbudowania Polski i wzmocnienia jej przed wojną. On też stworzył polską złotówkę, która przez wiele lat była jedną z bardziej stabilnych europejskich walut. W dzisiejszych czasach mamy właśnie złotówkę, którą stworzył Grabski, a nie markę z wcześniejszych okresów.
Podsumowując – Kwiatkowski i Grabski byli ludźmi wielkimi i bardzo mądrymi, potrafili wyciągnąć kraj z kryzysu i go odbudowywać, chociaż działali na innych płaszczyznach: Kwiatkowski był inżynierem, a Grabski politykiem. W dzisiejszych czasach też przydałoby się kilku tak wybitnych ludzi jak ci dwaj, którym poświęciłem tę pracę.

Bibliografia:
· Historia 1871 – 1939
· Notatki z klasy III i IV
· 4-tomowa Encyklopedia Powszechna PWN