Paul Gauguin i Paul Cezanne - życie i twórczość

TWÓRCZOŚĆ

Paul Gauguin zaczął malować bardzo późno (w wieku 25 lat). Malarstwo stało się jednak jego życiem. Dla niego porzucił spokojny żywot urzędnika, zostawił żonę i dzieci. Przyjaźnił się z van Goghiem, jednak ich przyjaźń zakończyła się po jednej z gwałtownych kłótni. Incydent ten doprowadził chorego psychicznie van Gogha do stanu niepoczytalności. Wyjechał z Paryża w poszukiwaniu miejsca, w którym mógłby być bliżej natury. Najpierw zamieszkał w Bretanii, gdzie namalował m.in. "Wizję po kazaniu" (1888), a następnie przez krótki czas przebywał z Vincentem van Goghiem w Arles. W 1891 osiedlił się na Tahiti.Podróżom tam zawdzięczał większą intensywność i blask koloru oraz monumentalną prostotę kompozycji. Powstały tam arcydzieła: Never more, Skąd przybywamy? Kim jesteśmy? (1887), Biały koń (1898), Złoto ich ciał. W 1901 znalazł się na Markizach (wyspa La Dominique), gdzie za wystąpienie w obronie krajowców został skazany przez władze kolonialne na więzienie i wkrótce zmarł. Pozostałe prace to, m.in.: Żółty Chrystus (1888), Walka Jakuba z aniołem (1888), Piękna Angele (1889).. Namalował tam równięz takie zagadkowe kompozycje, jak "Faa Theihe" (1898). Był postimpresjonistą(Postimpresjonizm jest dziwnym nurtem, choć słuszniej byłoby powiedzieć - dziwnymi i zagadkowymi są jego obrazy: pozornie nie dzieje się w nich nic. Nic, co by mogło przyciągnąć widza w naszych goniących za sensacją czasach. Ot, jakiś stół, a na nim bukiet kwiatów, nieodzowna butelka i patera, jasna lub ciemna, pusta lub wypełniona czymś tam, a wszystko na tle wzorzystej draperii. Bądź pejzaż zwyczajny, jak wszystko w tym malarstwie, daleki od oszałamiająco pięknych krajobrazów, do których pielgrzymuje się poprzez setki kilometrów. Albo równie banalny akt lub portret, odległy nie tylko od wzniosłej heroizacji, lecz nawet psychologicznej analizy modela. A jednak właśnie postimpresjonizm stał się stylem w dawnym znaczeniu tego słowa. Tylko on bowiem okazał się wystarczająco nośnym, atrakcyjnym i bogatym w możliwości rozwoju, by móc wypełnić swą problematyką

Paul Cezanne, obok Vincenta van Gogha był najwybitniejszą postacią wśród postimpresjonistów. W latach 60-tych i na początku 70-tych Cezanne zetknął się z impresjonistami i tworzył pod ich wpływem. Jednak dosyć szybko odszedł od impresjonizmu. Pochłonęło go studium formy, kształtu i barwy.
Cezanne, jako prekursor kubizmu i malarstwa abstrakcyjnego jest jednym z najważniejszych malarzy nowoczesnych.
Paul Czanne (ur. 19 stycznia 1839, zm. 22 października 1906), malarz pochodzący z Aix-en-Provence, którego twórczość stanowi pomost pomiędzy impresjonizmem i kubizmem. Ukończył wraz z milem Zolą, Coll?ge de Bourbon. Studiował prawo, przerwał jednak studia i postanowił poświęcić się malarstwu. Po przyjeździe do Paryża w 1861 r., uczył się w Acadmie Suisse, studiując jednocześnie w Luwrze dzieła starych mistrzów.
We wczesnym okresie twórczości pozostawał pod wpływem malarstwa barokowego i romantycznego. Brał udział w wystawach impresjonistów. Później jednak zakwestionował dotychczasowe sposoby ukazywania przestrzeni. Zrezygnował z perspektywy linearnej na rzecz ujmowania perspektywy z różnych punktów widzenia, kierunek takiego myślenia o sztuce znalazł następnie wyraz w kubizmie. W obrazach Czanne'a kształt przedmiotów, zbliżał się do form geometrycznych.
W obrazach takich, jak Góra Sainte-Victoire (z 1885) czy Madame Czanne (z 1887) można dopatrywać się inspiracji nie tylko dla kubistów, lecz nawet fowistów. Wraz z Paulem Gauguinem i Vincentem van Goghiem jest uważany za jednego z trzech głównych postimpresjonistów. Od 1900 r. niemal do końca życia pracował nad obrazem Wielkie kąpiące się, w którym chciał połączyć studium natury z klasycznymi zasadami kompozycji.
Moderniści z początku XX wieku uważali Czanne'a za prekursora współczesnego malarstwa. Henri Matisse nazwał go "ojcem wszystkich malarzy", a wielu twórców uznawało w nim twórcę przełomu w sztuce XX wieku.
Czanne i francuski pisarz mile Zola byli przyjaciółmi w czasie dzieciństwa i młodości, jednak ich drogi się rozeszły po wydaniu przez Zolę powieści L'Oeuvre (Arcydzieło, 1886).