Czarno-biały świat i moje uczucia z nim związane

Świat cieszy nas swoją różnorodnością , nic nie jest identyczne .Każda roślina, każdy kwiat i każdy przedmiot ma swoje właściwości, a także barwę. Bardzo trudno wyobrazić sobie bezbarwny świat. To tak jakbyśmy nagle dostali się do jakiegoś filmu z przełomu lXX i XX wieku.
Wszędzie pusto, jak daleko okiem sięgnąć wszystko czarno-białe, smutne, przygnębiające. Nawet kwiaty , które cieszyły mój wzrok rozmaitością barw , są jakby bez życia, a przecież jest wiosna .Już nigdy nic nie będzie takie same. Ta ciągła monotonia budzi lęk, przed tym, że już nigdy nie użyję słowa ?pięknie?, ?kolorowo?. Nie chcę tu żyć, tęsknie za ?moim? dawnym światem. Wszystko tam łączyło się z kontrastem ? jasny, ciepły dzień i ciemna , chłodna noc , światło i mrok , brzask dnia i zmierzch. Tutaj nie ma światłości, ani radości ,jest tylko smutek.
Otocznie przytłacza, odbiera chęć do wędrówki dalej, bo wiem, że nie spotkam niczego innego jak tylko czerń i biel. Życie , jakby ucichło, mimo tego , że stoję , na jednej z najruchliwszych ulic w mieście nie słyszę tego zgiełku, jak co dzień . Czy inni także zauważyli to, że utracili jeden ze skarbów świata... kolory? Oni też odczuli ten brak...
Bóg odebrał nam to , czego początkowo nie docenialiśmy ,a co podświadomie dawało nam szczęście , cieszyło oczy , koiło, rozróżniało nas od siebie.
Człowiek dowiaduje się o wartości pewnych zjawisk , przedmiotów, osób dopiero wtedy kiedy ich zabraknie .Cieszmy się, że mamy tak wspaniały, barwny świat i rozmaite, kolorowe życie.