Interpretacja wiersza Wisławy Szymborskiej "Na wieży Babel".

Biblia jest dla kultury europejskiej niewyczerpanym zapasem symboli i motywów. W utworach poetów współczesnych pojawiają się one często w sposób odległy od ich pierwotnego znaczenia. Dla Wisławy Szymborskiej wieża Babel nie jest, tak jak w Biblii, symbolem ludzkiej pychy lecz oznacza raczej niemożność porozumienia się między ludźmi. Wiersz ma formę „niby dialogu”. Dialogu pozornego ponieważ między rozmawiającymi nie ma nici porozumienia. Bohaterami utworu są zapewne zakochani, gdy jedno z nich opisuje swoje uczucia drugie stawia jakieś prozaiczne pytania lub mówi o jakiś przyziemnych sprawach. Pytania i odpowiedzi rozmijają się ze sobą, zawieszone są w próżni. Pierwszy wers znajduje swa kontynuacje w ostatnim.
„Na wieży Babel” to wiersz o trudnym uczuciu, o różnych jego fazach, o namiętności, zazdrości, odejściach i powrotach. Przede wszystkim jednak o rozpaczliwych próbach zrozumienia drugiego człowieka. Jest to także próba przeniknięcia przez słowa do sekretnego wnętrza człowieka. Surową formę utworu urozmaicają fragmenty i lekko archaizującym charakterze odwołujące się do symboliki biblijnej. Poetka zderza w ten sposób sacrum i profanum. Uświęca ludzką miłość, która zawsze jest sferą tajemnicy, a zarazem pokazuje jej stopniowy zmierzch w pospolitych zmaganiach codzienności.