"Romantyczność" Adama Mickiewicza

Mickiewicz napisał w okresie wileńsko - kowieńskim I tom "Poezji", który stał się wydarzeniem literackim. W tomie znalazły się "Ballady i romanse".

Tematykę do ballad poeta zaczerpnął z legend i opowieści prostego ludu. Przetworzył to na język poetycki.

Jedną z tych ballad jest utwór "Romantyczność", która ma charakter programowy i uznana jest za manifest polskiego romantyzmu.

W tej balladzie występują prości ludzie: tłum, gmin, gawiedź, prostota. Karusia to także dziewczyna z ludu, która cierpi po śmierci kochanka Janka.

Na rynku małego miasteczka o świcie Karusia zachowuje się jak szalona i obłąkana. Twierdzi, że przyszedł do niej duch zmarłego Jasia. Rozmawia z nim, tuli się do niego i prosi by jej nie opuszczał.Z jej opisu wynika, że Jasiu jest zimny i blady, ale dziewczyna go nie opuszcza.

Wokół zaczynają gromadzić się ludzie, którzy nie widzą ducha, ale z czasem zaczynają wierzyć w kontakt Karusi z nieżyjącym Jasiem:
"Jasio być musi przy swej Karusi,
On ją kochał za żywota!"

Słowa te zawierają definicję miłości romantycznej - jest to uczucie, które łączy duszę, nawet śmierć nie może być przeszkodą.

Nagle z tłumu wyłania się Starzec (klasyk J.Śniadecki), który wyśmiewa się z modlących i oskarża ich o wiarę w zabobony:
"Dziewczyna duby smalone bredzi,
A gmin rozumowi bluźni"

Spór ten rozstrzyga poeta narrator, który opowiada się za czuciem i wiarą mówiąc:
"Miej serce i patrzaj w serce !"

Słowa te potwierdzają założenia romantyczne, które odnoszą się do intuicji. Wyobraźnia, wrażliwość i uczucie są tak samo ważne jak rozum i myślenie.