Czy czyny polskich żołnierzy trwają w pamięci ich rodaków dzięki utworom literackim i pomnikom?

W pełni zgadzam się z tym, że czyny polskich żołnierzy trwają w pamięci ich rodaków dzięki utworom literackim i pomnikom. Postaram się poprzeć tę tezę, przytaczając różne argumenty.
Na początku chciałabym stwierdzić, że ich dokonania upamiętnia wiele utworów literackich. Przykładem mogą być „Krzyżacy” Sienkiewicza. Powieść opowiada o losach rycerzy walczących z Krzyżakami w bitwie pod Grunwaldem w 1410 roku. Innym przykładem może być „Reduta Ordona” Adama Mickiewicza. Historia powstańca listopadowego, który nie chciał oddać reduty carskim żołnierzom, tkwi w pamięci Polaków od młodzieńczych lat, kiedy to poznają ten utwór. Przygody Rudego, Alka i Zośki czyta się z zainteresowaniem w książce pt. „Kamienie na szaniec” Aleksandra Kamińskiego. Budzi ona podziw dla milionów osób poległych za Polskę podczas drugiej wojny światowej. Najlepszym przykładem pamięci o czynach polskich żołnierzy jest hymn Polski, czyli „Mazurek Dąbrowskiego”. Utwór napisany przez Wybickiego zna każdy Polak. Potrafią zaśpiewać go dzieci, a na lekcjach historii uczą się właśnie o czynach, które zostały zawarte w jego treści.
Dokonania polskich żołnierzy tkwią w naszej pamięci również dzięki pomnikom, które często mijamy. W wielu miastach jest chodź jeden pomnik upamiętniający wygrane Polaków. Najwięcej znajduje się oczywiście w Warszawie. To o nią tak zawzięcie walczyły te upamiętniane przez nie osoby. Najlepszym przykładem jest na pewno Grób Nieznanego Żołnierza w Warszawie. Co roku 11 listopada odbywają się na placu przed nim uroczystości upamiętniające odzyskanie niepodległości przez Polskę. Innym przykładem może być pomnik na Westerplatte w Gdańsku, który przypomina początek drugiej wojny światowej. Nagrobki na Powązkach również przypominają nam o dziejach żołnierzy polskich. Są pomnikami, które oglądamy z zaciekawieniem, z niedowierzaniem oraz z pamięcią o losach tych, którzy zginęli po to, abyśmy mogli żyć w niepodległej Polsce.
Z całą stanowczością mogę stwierdzić, że przyjęta na wstępie teza jest prawdziwa. Wypada mi tylko wyrazić nadzieję, że współczesne wydarzenia nigdy nie przysłonią pamięci o czynach polskich żołnierzy w przeszłości.